Όλο αυτό ήταν τόσο..δεν ξέρω ακόμα ποια λέξη να χρησιμοποιήσω σίγουρα..συγνώμη.
Τα ξέρω αυτά τα δάκρυα..Τα ξέρω γιατί κυλούσαν μέχρι τα χείλη μου και μπορούσα να τα γευτώ..ήταν κάτι γλυκανάλατο που ξεχώριζε από την γεύση του ποτού.
Χρειαζόμουν ακόμη ένα λεπτό για να φύγω..ένιωθα αδύναμη..αλλά δεν μπόρεσα να αφήσω τα θεμέλια ακόμα..γιατί από αυτά τα θεμέλια θα δημιουργηθεί κάτι δυνατό,κάτι που θα αντέξει..και είναι κρίμα να αφήνεις κάτι τέτοιο από την πρώτη δυσκολία χωρίς να είσαι διατεθειμένος να παλέψεις. Γιαυτό έμεινα..είδα τον εγωισμό μου να πέφτει σαν να ήταν τοίχος που πυρπολήθηκε από εχθρούς..μόνο που σε αυτή την περίπτωση "πυρπολήθηκε" από την δύναμη της αγάπης.
Και μετά αντίκρισα αυτό το θέαμα που έκανε την καρδία μου χίλια κομμάτια και εμένα να νιώσω ηλίθια..και άκουγα να μου φωνάζουν δυνατά,προσπαθώντας να πάρουν ανάσα από τον πόνο και τα κλάματα που αυτός δημιουργούσε. Τότε όμως ένιωσα και την αγάπη να ξεχειλίζει..να με κάνει να πιστέψω ότι έχω βρει αυτό το σταθερό έδαφος που έψαχνα. Τόσο εύκολα;; Δεν μπορώ να πω ότι ήταν εύκολο..ακόμα φοβάμαι να μην αλλάξει τίποτα..αλλά κάποιος μου έμαθε να ζω αυτό που έχω τώρα όπως μπορώ και να μην ξοδεύομαι σε φόβους και άλλα πάθη.Πάντα θα γελάμε..ήταν και είναι υπόσχεση μας..καθήκον μας. Δεν θέλω να δημιουργήσω ξανά πόνο σε άτομο που αγαπάω με όλο μου το είναι..και ελπίζω ούτε εγώ η ίδια να πληγωθώ..έχουμε περάσει τόσα σε τόσο λίγο που ξέρουμε πως όλα είναι ανώφελα..εκτός από το να κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου και να βαδίζουμε προσεκτικά..σταθερά..για πολύ..για πολύ,χωρίς να κουραστούμε,ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου