Ξεκίνησε να βρέχει. Είναι το πρώτο βράδυ που πίνω αυτό το τσάι μόνη μου, στο σπίτι μου. Εδώ δεν έχεις έρθει ποτέ μέχρι τώρα. Χάρηκε το μέσα μου όταν η μυρωδιά του κατέκλυσε το μικρό μου δωμάτιο. Υπό τον ήχο της καταιγίδας, που τόσο φοβάμαι όταν κεραυνοί και αστραπές αυταρχικά χτυπιούνται μεταξύ τους, σε εμένα γεννήθηκε ένα χαμόγελο όταν σκέφτηκα πως αν ήμουν μαζί σου απόψε δεν θα φοβόμουν τόσο. Χαμογελούσα. Φαντάστηκα πως αν σε είχα δίπλα μου δεν θα με ένοιαζε να ήμουν έξω, ιδανικά σε ένα χαμόγελο του δάσους με θέα, και να με έλουζε η βροχή. Φαντάστηκα πως, αν κάποιες στιγμές με κυρίευε τρόμος από τις λάμψεις στον μαύρο ουρανό, εσύ απλά θα με κορόιδευες. Εγώ χαμογελάω γι 'αυτό, να το ξέρεις. Δεν ξέρω εάν έχεις αληθινούς λόγους να αμφισβητείς τους φόβους μου ή εάν σκοπό σου έχεις απλά να τους μικραίνεις. Μερικές φορές, στον απαξιωτικό σου λόγο γι 'αυτούς και στο περιπαικτικό σου βλέμμα, αντιλαμβάνομαι πως ίσως δεν έχεις την αλήθεια, αλλά έχεις την αγάπη να τους εξαφανίσεις. Εγώ χαμογελάω και γι 'αυτό, να το ξέρεις. Είναι τόσο φοβερό πως δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να νιώσεις την φροντίδα ενός ανθρώπου. Το ξέρω καλά πως φοβάσαι και εσύ. Με τι φόβους έχεις παλέψει και πόσοι έρχονται ακόμα; Ποιος φόβος σου καίει το παρόν σου;
Γι' αυτό μειώνεις τους δικούς μου.
Καλά τους κάνεις.
Το τσάι με κάνει να χαμογελάω που σε θυμάμαι.
Από τη δική σου κούπα είναι πάντα πιο έντονο σε γεύση.
Την θέλεις την υπερβολή σου.
Εγώ κρατάω πάντα το μέτρο.
Ακόμα.
Από τη δική μου κούπα δεν έχει ποτέ την ίδια γεύση, και μακριά σου έχει και λίγο αλλιώτικη.
Να 'ναι το μέτρο φόβος; Και τίνος;
Η βροχή συνεχίζεται.
Γι' αυτό μειώνεις τους δικούς μου.
Καλά τους κάνεις.
 |
| art by nipuni |
Το τσάι με κάνει να χαμογελάω που σε θυμάμαι.
Από τη δική σου κούπα είναι πάντα πιο έντονο σε γεύση.
Την θέλεις την υπερβολή σου.
Εγώ κρατάω πάντα το μέτρο.
Ακόμα.
Από τη δική μου κούπα δεν έχει ποτέ την ίδια γεύση, και μακριά σου έχει και λίγο αλλιώτικη.
Να 'ναι το μέτρο φόβος; Και τίνος;
Η βροχή συνεχίζεται.
