Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Γεια σας,

Οι επιλογές μας δημιουργούν αυτό που είμαστε .Είναι αστείο αν σκεφτούμε πως ουσιαστικά έχουμε την πολυτέλεια να διαλέξουμε αυτό που θα γίνουμε αλλά κανείς μας δεν πιστεύει πως αυτό είναι εφικτό. Ως αποτέλεσμα οι περισσότεροι κατηγορούμε διάφορα περιστατικά και καταστάσεις που αφήνουμε να συμβούν ως υπαίτιους της τάδε αναποδιάς μας.
Κι όμως το πρόβλημα έγκειται στον ίδιο μας τον εαυτό.Στις ίδιες μας τις επιλογές .
Είναι τέχνη το να ξέρεις να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου και ακολούθως όλους τους υπόλοιπους ( και μη..υπόλοιπους) .
Όπως επίσης είναι βλακεία να κάθεσαι να μιζεριάζεις και να κλαίγεσαι για γεγονότα που θα ήθελες να είχαν διαφορετική εξέλιξη από αυτή που έχουν , αντί να πιάσεις από τα μαλλιά τη ζωή και να της δείξεις ποιος κάνει κουμάντο με την δική σου ζωή. Γιατί αυτός που κάνει κουμάντο και μπορεί να αλλάξει τα πάντα μέσα σε μία στιγμή είσαι ΕΣΥ.

Γιαυτό μην το βάζεις κάτω. Ο μεγαλύτερος εχθρός σου είναι ο εαυτός σου.Ο πιο πιστός σου φίλος είναι ο εαυτός σου. Άδειασε το μυαλό σου και πάρε τις σωστές αποφάσεις. Μπορείς.

Καλό Σαββατόβραδο σε όλους .

Κάποιες σκέψεις για τα κύματα σε 2 λέπτα.

Αν δεν ξέρεις να αγαπάς μην αφήσεις να σε αγαπήσουν . Να ξέρεις πως κάθε τι σημαντικό αρχίζει με μία στιγμή που με την μαγεία της και την θέληση σου γίνονται στιγμές.. χρόνος.. καιρός.. ζωή.

Ενώ όλα τα μικρά πράγματα παραμένουν σε μία στιγμή που πέρασε χάθηκε και πάει.. Σε μία στιγμή που θα θυμάσαι αμυδρά έως ότου ξεχαστεί τελείως. Σαν ένα κύμα που σε άγγιξε, σε μάγεψε , μέχρι όμως να έρθει το επόμενο.. και το επόμενο..ώσπου το ξεχνάς. Βγαίνοντας όμως από την θάλασσα είσαι κουρασμένος και όλη η μαγεία έχει χαθεί.. Έως ότου θυμηθείς την ηρεμία του ενός και μοναδικού κύματος που χάιδεψε το σώμα σου όσο πιο ευγενικά μπορούσε.. προσφέροντας σου ασφάλεια , αγάπη και φροντίδα. Μα τότε θα είναι αργά. Γιατί όταν το έκανε ήσουν αρκετά απασχολημένος για να το απολαύσεις. 

"Αγάπη μου,όλα καλά .."

Τι να πω..Τι έμεινε να πω ;
Αυτό που ήθελα ήταν να είσαι πάντα καλά, και ας είμαι εγώ μακριά ..και ας μην μαθαίνω ποτέ νέα σου..
Δεν ήθελα να φτάναμε ως εδώ.Δεν ήθελα να φτάσουμε πουθενά.Ήθελα να με κρατάς από το χέρι και να βαδίζουμε μαζί ..χωρίς σταματημό και τα βράδια να με παίρνεις αγκαλιά.. Μία πρόταση που έχει γίνει κόμπος στο λαιμό μου ..δάκρυα στα μάτια μου..πόνος στην καρδιά μου.

Άκου να σου πω.. η ζωή είναι μικρή,αλλά δύσκολη. Να κυνηγάς τα όνειρα σου, να μην τα ονειρεύεσαι αλλά να προσπαθείς να τα φτάσεις.


Αν αυτό που θες είναι να με ξεχάσεις..να το κάνεις. Εγώ προσποιούμαι ότι το έχω κάνει..αλλά δεν φτάνει. Μην σε ανησυχεί όμως..Εσύ να' σαι καλά =)

"Αγάπη μου,όλα καλά .."


Δεν θέλω κάτι να πω..όπως βλέπεις έχω σταματήσει να γράφω,πιστεύω και γιαυτό είμαι πολύ μικρή,φτωχή. Δεν έχω άλλες λέξεις..ούτε θέλω να έχω λέξεις..Τι να τις κάνω ; Ποιος θα τις ακούσει τώρα ; Και ποιος τις άκουσε ;
Συνέχισε να φροντίζεις τον εαυτό σου.

Θ.Σ

Επιθυμίες και ρίσκα 1.0

Υπάρχουν πράγματα τα οποία απλά θέλεις να κάνεις..τα οποία θες να τα ζήσεις,αλλά κάτι σε εμποδίζει. Όχι πάντα,αλλά μερικές φορές υπάρχει αυτό το κάτι που δεν σε αφήνει να πας παρά πέρα,να συνεχίσεις,να προχωρήσεις.Υπάρχουν αυτά τα πράγματα που θα έδινες πολλά να τα αποκτήσεις..ή να πιεις έστω μία γουλιά από το ποτήρι τους,αλλά έκανες κάτι; ή απλά σκέφτεσαι ότι ΘΑ έκανες ;

Μερικές φορές νιώθουμε πως είναι πάνω από τις δυνάμεις μας.Και αν δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι η ίδια δύναμη να κινήσουμε τα νήματα.. ποιος είναι ; Και όμως..ο δισταγμός παραμένει σαν να είμαστε μαζί του δεμένοι με χειροπέδες. Ίσως και να φταίει το ότι μερικές φορές όντως δεν πρέπει να προχωρήσει και το ότι τα πράγματα όχι μόνο δεν πρέπει να μείνουν έτσι όπως έχουν αλλά πρέπει και να ξεχαστούν..να διαγραφούν.

Η επιθυμία όμως είναι έντονη σωστά ; Ρίσκο..Ποιος ρισκάρει..τι κερδίζει,αν κερδίζει και τι χάνει ; Εμπειρία ; Μόνο ; Από ουσία ;; Τίποτα; Γιατί τίποτα δεν έχει ουσία και σημασία όταν το αποτέλεσμα είναι αντίθετο από αυτό που θέλαμε εξ αρχής. Δεν έχει σημασία αν αλλάξουμε γνώμη στην πορεία..Τις περισσότερες φορές αυτό θα γίνει με λανθάνων εγωιστικά κίνητρα.Αυτοάμυνα της αξιοπρέπειας μας. Το αποτέλεσμα όμως θα είναι μία πικρία..που πολλές φορές δεν την δεχόμαστε ούτε οι ίδιοι και δεν την εκφράζουμε.

Τώρα αν πάλι αξίζει να ρισκάρεις για να φέρεις το επιθυμητό για σένα αποτέλεσμα,δεν το
ξέρω..Δεν μου έχει τύχει. Δεν ρισκάρω. Όχι γιατί φοβάμαι μόνο,την αρνητική έκβαση του ρίσκου μου αλλά και γιατί πιστεύω πως δεν έχει σημασία. Γιατί κάτι να μας βάλει να ρισκάρουμε ; Γιατί κάποιος να θέλει να ρισκάρουμε ; Για να αποδείξουμε τι ; Αυτό που είμαστε και αυτά που θέλουμε αναγνωρίζονται εύκολα ,χωρίς ρίσκα, από αυτούς που πρέπει. Τα μάτια ανοιχτά,λοιπόν.
Photo Source : http://browse.deviantart.com/?q=RISK&order=9&offset=24#/d181sgc

Εμείς.

Μπαίνοντας στον κόσμο σου ήμουν πολύ διστακτική
Μου κράτησες το χέρι και περπατήσαμε μαζί ως το τέλος του δρόμου
Μου μιλούσες όμορφα και εγώ άκουγα κάθε σου λέξη..μόνο όταν σε κοιτούσα μου ξέφευγαν μερικές και χανόμουν αλλά μου έσφιγγες το χερι και ξυπνούσα από τον λήθαργο της γοητείας σου..
Δεν μιλούσα γιατί δεν ήξερα τι να πω. Ίσως να το έχεις νιώσει και εσύ αυτό..Να έχεις τόσα να πεις αλλά να μην βρίσκεις τις λέξεις. Δεν ήθελα να σε πληγώσω,αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Θυμάμαι καθώς η βροχή έπεφτε επάνω μας να περπατάς κοιτώντας χαμηλά..προσέχοντας την δομή των λέξεων σου..ψάχνοντας λέξεις..τρόπο..ουσία..και νόημα. Κάπου κάπου γυρνούσες και μου χαμογελούσες ,και χαμογελούσε και ο κόσμος μου μαζί σου.

Όταν ένιωθα τα χέρια σου επάνω μου,την αγκαλιά σου και τη ζεστή σου ανάσα στο αυτί μου,ήθελα να μπορούσα να σε κρατήσω για πάντα εκεί.

Αυτό που θέλω να ξέρεις είναι ότι είσαι κάτι μοναδικό..και υπέροχο. Για μένα.
Συγνώμη.
Ίσως ναι..αυτό έλειπε..ένα φιλί.

Μάσκα.

Υπάρχουν πληγές που δεν κλείνουν εύκολα,πληγές που πονάνε και πληγές που αφήνουν πίσω τους σημάδια. Και όταν πληγωθείς, κάπως έτσι, αναζητάς την συντροφιά των φίλων σου,αν υπάρχουν,και όσοι υπάρχουν. Πολλές φορές όμως δεν τους βρίσκεις,έχουν χαθεί. Θα βρεθεί όμως και ο φίλος,ο οποίος θα αξίζει και με το παραπάνω τον τίτλο του φίλου και θα προσπαθήσει να σε βοηθήσει,να απαλύνει τον πόνο σου,να σε κάνει να ξεχαστείς,να χαμογελάσεις,να γελάσεις. Αυτά τα άτομα αξίζουν στην ζωή μας,αυτοί που δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν βλέποντάς μας να γελάμε και όμως γεμίζουν χαρά όταν το κάνουμε και το επιδιώκουν ξανά και ξανά. Φυσικά τέτοια άτομα δεν τα παραμελείς,και όταν χρειαστούν αυτά την βοήθεια σου δεν τους γυρνάς την πλάτη,δεν κάνεις πως δεν τους ξέρεις,ε όχι θα ήταν κάτι παραπάνω από γαϊδουριά.

Προσωπική μου γνώμη είναι πως αν θες να έχεις φίλο πρέπει να είσαι και εσύ έτοιμος να γίνεις φίλος. Και το λέω αυτό γιατί έχω κουραστεί στις μέρες μας να ονομάζονται φιλίες οι χρησιμοθηρικές και κερδοσκοπικές,συνάμα, σχέσεις. Έχω αηδιάσει όχι μόνο να βλέπω αλλά και να βιώνω ,πολλές φορές,τέτοιες καταστάσεις. Το γιατί υπάρχουν τέτοιες σχέσεις είμαι σε θέση μόνο να φανταστώ και όχι να εξηγήσω καθώς βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να πω πως ποτέ μου μέχρι τώρα δεν επεδίωξα μία τέτοια ,ασχέτως αν άλλοι επεδίωξαν μαζί μου.

Και βρίσκεται λοιπόν αυτός ο φίλος που προσπαθεί να σε βοηθήσει σε αυτή την δύσκολη στιγμή. Αλλά αυτή την φορά είναι μία από τις πληγές που δεν κλείνουν εύκολα όπως προείπα,και στο τέλος αρχίζεις και πιστεύεις πως κανένας και τίποτα δεν μπορεί να διορθώσει τα πράγματα.Η αλήθεια είναι πως το "κανένας" είναι σχετικό,γιατί δεν έχεις γίνει τυχαία έτσι,απλά μερικές φορές πάνω από τα συναισθήματα μπαίνουν άλλα πράγματα,όπως ο εαυτός μας,η ξεροκεφαλιά μας,ο εγωισμός,αυτό το "είναι έτσι,και δεν ακούω κουβέντα".Εγώ απλά λυπάμαι γι αυτές τις καταστάσεις και γι αυτές τις αυξομειώσεις των συναισθημάτων. Δηλαδή είμαι της άποψης πως μια γνώμη ώριμη,που έχει ωριμάσει και αντέξει στο χρόνο, δεν πρέπει να αλλάζει τόσο εύκολα από κάποια τυχαία περιστατικά,πως πρέπει να επιμένουμε σε αυτή την γνώμη μας και να αναλύουμε όλες τις πλευρές των επιμέρους ζητημάτων μέχρι να καταλήξουμε σε μία καινούρια γνώμη. Αν δεν συμβεί αυτό,πιστεύω πως το άτομο ανώριμα και αδιάφορα άφησε να του αλλαχθεί τοιουτοτρόπως η γνώμη και πάλι λυπάμαι πολύ για το αδύναμο του χαρακτήρα του.

Αλλά βλέπεις,υπάρχουν αυτοί και οι άλλοι,και οι παρα - άλλοι και άκρη δεν βγάζεις.Ο καθένας πλέον κάνει του κεφαλιού του και γιαυτό με το κεφάλι μας θα τα βάλουμε όλοι κάποια στιγμή. Εγώ ήδη τα έχω με το δικό μου,γιατί οι λάθος επιλογές πληρώνονται. Και βρήκα και την λύση για τις πληγές και τα σημάδια τους,μάσκα. Και προσοχή μην μπερδευτεί αυτή η καλοπροαίρετη μάσκα που σκοπό έχει να αφήσει κάποιες ζωές στο παρελθόν και να συνεχίσει για άλλες στο παρόν και το μέλλον,με τις μάσκες που φοράνε κάποια διπρόσωπα άτομα, που ουκ ολίγα είναι[!],αραδιάζοντας τα ψέματα τους από εδώ και από εκεί.

Το παρακάτω τραγούδι είναι αντιπροσωπευτικό νομίζω <3

25η Μαρτίου.Όμορφη μέρα =)

Τι όμορφη μέρα!
Αρχικά δεν ήθελα να ξυπνήσω..ήθελα να κάτσω στο κρεβάτι μου και να κοιμηθώ κιάλλο.Λάθος μου! Και ευτυχώς δεν έμεινα στο κρεβάτι αλλά σηκώθηκα ,ετοιμάστηκα,φόρεσα τα ρούχα της παρέλασης και πήγα στην εκκλησία. Ομολογώ πως είχα καιρό να το ζήσω αυτό,την τελευταία φορά που έκανα παρέλαση ήταν 28η Οκτ στην πρώτη Λυκείου! Φέτος τα δεδομένα άλλαξαν,είπα τελευταία χρονιά είναι αυτή και σίγουρα κάποτε θα μου λείπουν όλα αυτά.

Ο ήλιος ήταν υπέροχος. Και πως να μην ήταν;; Τόσο ένδοξη η σημερινή μέρα,το ίδιο το χώμα της Ελλάδας γιορτάζει..χαίρεται την λευτεριά του..και σε συνδυασμό με το γύρω τοπίο μυρίσε άνοιξη για τα καλά!

Στο ιερό και μετά την κατάθεση των στεφανιών να' σου και ο Σολομός με τον περίφημο Ύμνο εις την Ελευθερίαν.Πάλι συγκηνίθηκα..πάλι..αλλά πιο πολύ από κάθε άλλη χρονιά. Πιστεύω μεγαλώνοντας κατανοώ τον κόσμο όσο πάει και λίγο περισσότερο..Σήμερα ευχόμουν να τραγουδιόντουσαν και οι 158 στροφές..Σήμερα σήμαινε για μένα πολύ περισσότερα από κάθε άλλη φορά. Πάντα ανατρίχιαζα στο άκουσμα του..αλλά σήμερα δεν συγκρατήθηκαν τα δάκρυα μου. Και δεν χρειάζεται να κάνω την περιγραφή μου μελοδραματική,γιατί τόση παλικαριά και τέτοια ανδρεία δεν χωράει μελοδραματισμούς αλλά αγνή περηφάνια Και αυτό πρέπει όχι μόνο να το νιώθει κάθε Έλληνας ή όποιος νιώθει Έλληνας αλλά να επιδιώκει αυτή την παλικαριά και αυτή την επιμονή αυτών των ανθρώπων, γιατί ζούμε δύσκολες εποχές και πάλι..και δεν είναι αναγκαία η παρουσία όπλων για να μας το επιβεβαιώσει. Σε εμπόλεμη ζώνη βρισκόμαστε και τώρα..αλλά έχουμε σκύψει τα κεφαλιά..όχι για πολύ..Ελπίζω όχι για πολύ ακόμη.

Η παρέλαση ήταν μία αποτυχία! Αλλά αυτό δεν με πτοεί! Οι σειρές είχαν ψιλό διαλυθεί,η πρώτη σειρά, στην οποία βρισκόμουν και εγώ,κοιτούσε πως να μην φάει τα μούτρα της με τις τακουνάρες στους "καρόδρομους".Μα είμαι σίγουρη πως και άλογο να περνούσε από εκεί θα έκανε τα παράπονα του! Ευτυχώς η διαδρομή ήταν μικρή και το βασανιστήριο κράτησε λίγο. Φυσικά με αυτά μου τα λόγια θέλω να κατηγορήσω μόνο τους συγκεκριμένους δρόμους που υπάρχουν το 2011 και σε καμία περίπτωση τον θεσμό της παρέλασης!

Μέτα από αυτά πήγαμε σπίτια μας αλλάξαμε και φύγαμε για τον καθιερωμένο καφέ! Πιστεύω σαν έλληνας και αυτός γιόρταζε σήμερα..Καλά ας μην το σχολιάσω και άλλο αυτό :P Ναι όμως ήταν πολύ όμορφα..Η θάλασσα έχει γίνει καλοκαίρι πια και σε σχέση με το πράσινο που υπήρχε τριγύρω σε έβαζε στους δικούς της ρυθμούς..της ξεγνοιασιάς,της μέθης,του ερωτισμού. Και να σου και τα δυο μου όμορφα μάτια απέναντι..

Οι βόλτες με το μηχανάκι ήταν και αυτές απολαυστικές μία τέτοια όμορφη μέρα και δεν με πείραζε καθόλου ο αέρας στα μαλλιά μου. Ίσα ίσα το χαιρόμουν. Εξίσου απολαυστικές ήταν και οι βόλτες στην παραλία..στην αμμουδιά ώσπου γύρισα γεμάτη στο σπίτι. Με δικές μου όμορφες αναμνήσεις από όλα αυτά και από άλλα περισσότερα.

Ήταν μία εμψυχωτική μέρα τώρα που τελειώνει η χρονιά και ετοιμαζόμαστε για τις πανελλήνιες..Επιτέλους τελειώνουν τα βάσανα για να μείνουμε μόνο με τις απολαύσεις και με την όρεξη να πάμε παρακάτω!

Χρόνια Πολλά!

Αφιερωμένα.

Θεέ μου..τόσοι άνθρωποι..Τόσοι δικοί μου άνθρωποι..που όλα αυτά τα χρόνια ήμουν στα μάτια τους η κορυφή της δικής μου οικογένειας, η δυνατή κόρη που θα τιμούσε τον πατέρα της,που άντεξε τον χαμό του, και δεν την πήρε η μπάλα..η κατηφόρα. Τόσοι άνθρωποι..που τους συνειδητοποιώ λίγο καιρό πριν το τέλος μου..λίγο καιρό πριν τους απογοητεύσω όλους.

Δέχομαι συχνά τηλεφωνήματα. Ειδικά σήμερα. Βλέπεις γιορτάζω ..Κάποια ξώφαλτσα χρόνια πολλά και τα ηχηρά "διάβαζε διάβαζε, δεν πειράζει ,τελευταίος χρόνος". Πως να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους πως κάποιοι ξένοι σου πήραν την ζωντάνια σου ;; Πως σε άφησαν αδύναμη , έρμαιο της αποτυχίας σου; Τι θα τους πεις τώρα που φτάνει το τέλος..Πως θα τους αντικρίσεις..Με τι κεφάλι ;; Σκυφτό;; Εγώ η Περήφανη! εγώ η περήφανη. Τι θα τους πω; Πως πιάστηκα κορόιδο άθλιων ανθρώπων ;; Πώς θα τους πω, πως άγριοι μου κατέστρεψαν τα όνειρα μου..και πήραν μακρυά τις ελπίδες μου! Θεία..θείος..γιαγιά..μάνα..γιαγιά..θεία,θείος.

Δεν θα έχω να πω τίποτα σε αυτούς τους ανθρώπους. Δεν έχουν δει καν την κατηφόρα μου..Το μόνο που θα δουν θα είναι ξαφνικά εμένα στον πάτο.Εμένα..Εγώ που τους πρόδωσα.που πρόδωσα κάθε πιστεύω τους και επαλήθευσα τυχόν αμφιβολία τους.

Από άλλον από εμάς θα το περίμεναν..από εμένα όχι. Βαρύ φορτίο..Δεν το αντιλήφθηκα τώρα..απλά βρίσκομαι σε έναν βούρκο μήνες τώρα και δεν μπορώ να αρθρώσω ούτε μια λέξη..βλέπω..απλός παρατηρητής μιας κατιούσας γραμμής έχω γίνει.

Και το φώναζα εγώ! Και το έλεγα! " ότι θες να το μάθω μετά..να μου το πεις μετά..όχι τώρα..όχι ενδιάμεσα..αλλά αφού πρώτα τελειώσουν όλα αυτά" . Και μου απαντούσαν " Ποτέ δεν θα σου πούμε τίποτα, ποτέ δεν θα σβήσουμε την ευτυχία από το πρόσωπο σου,εμείς θα είμαστε εδώ".

Αν ήταν για την ευτυχία μου φίλοι μου Ορίστε! Κερνάω και άλλη! Πάρτε ευτυχία! πάρτε..δεν με ενδιαφέρει ούτε αυτή πλέον.. Αυτούς τους ανθρώπους πείτε μου μόνο..με τι θράσος θα τους αντικρίσω;

Και εδώ δεν έχει καμία δουλειά η στερεότυπη φράση " ότι κάνεις το κάνεις για σένα όχι για τους άλλους" Γιατί φίλοι μου , εμένα πρόδωσα περισσότερο από όλους..! Απλά αυτοί οι άνθρωποι λειτουργούν σαν διαρκή υπενθύμιση για το πως έγινα..για το ότι το τέλος έχει φτάσει πια..απλά φοβόμουν να το παραδεχτώ.

Γεια σας.

Θ.Σ

Πολύ λίγα πράγματα για το θλιβερό της αρχής της λησμόνιας.Μέρος 1ο

Είναι θλιβερό να γίνονται αδιάφορα τα δικά σου άτομα,ο δικός σου κόσμος. Άτομα που ήταν για σένα η κορυφή και η βάση του γέλιου σου της αγάπης σου της χαράς σου της ευτυχίας σου. Δεν βάζω κόμμα γιατί τίποτε δεν ξεχωρίζω. Άλλα άλλαξαν, έφυγαν, και πάνε.

Δεν μπορώ ακόμα να ξεχωρίσω τι από όλα είναι το πιο θλιβερό : είμαι εγώ,είναι αυτά που τώρα πια είναι αδιάφορα,είμαι εγώ που εμπιστεύτηκα,είναι αυτά που χάθηκαν πίσω από την μανία τους για αναγνώριση,είμαι εγώ που έκανα λάθος,είναι αυτά που νοιάστηκαν μονάχα για τον εαυτό τους,είμαι εγώ που είμαι ολίγων εγωίστρια,είναι αυτά που νοιάστηκαν μονάχα για τον εαυτό τους,είμαι εγώ που δεν κράτησα τίποτα για μένα,είναι αυτά που νοιάστηκαν μονάχα για τον εαυτό τους,είμαι εγώ που αγάπησα , είναι αυτά που νοιάστηκαν μονάχα για τον εαυτό τους;; Ποιο από όλα; Ή μήπως όλα.

Δεν έχει σημασία η απάντηση πιστεύω. Το συμπέρασμα έχει σημασία,και επιπτώσεις : η θλίψη της ανουσιότητας των καταστάσεων, η θλίψη να γνωρίζεις πως είσαι ο μόνος που καταλαβαίνεις τον εαυτό σου , η θλίψη που βλέπεις ανθρώπους σου να ρημάζονται για μία φωτογραφία..για μία εικόνα..που δεν φθείρεται όπως οι παλιές αλλά φθείρει τις ψυχές των ανθρώπων και πολύ χειρότερα τους οδηγεί σε μία πλάνη ώστε να ΝΟΜΙΖΟΥΝ πως όλα μένουν αμετάβλητα..Φθείρει η εικόνα..για την εικόνα.Η ανουσιότητα για την ψεύτικη ουσία.

Και κάπως έτσι ενώ ανούσια όντα ξεφτίνουν,έτσι ξεφτίνουν και τα συναισθήματα μου για κάποιους πρώην αγαπημένους "φίλους".Θλιβερό. Πονάω μόνο στην ιδέα να το πω. Αλλά τελικά το λέω και δεν νιώθω τίποτα. Η αλήθεια όταν γίνει τρόπος ζωής δεν πονάει..αλλά ικανοποιεί..γίνεται η αρετή που ολοκληρώνει τον σκοπό της..σύμφωνα και με τον σοφό Αριστοτέλη .

Σε έψαξα ,σε έχασα ,σε βρήκα και δεν θέλω να φύγεις.

Για μια στιγμή πίστεψα πως θα σε χάσω,και σε έχασα.
Την επόμενη σκέφτηκα πως σε έχασα για πάντα. Πήγα να τρελαθώ. Άρχισα να κλαίω και εκεί έμοιαζα με μικρό παιδί. Δεν ήξερα τι να κάνω,ούτε πως να σε κρατήσω. Δεν ήμουν καλά,ήθελα να κλάψω. Σε είχα χάσει.


Και τότε ήρθες ξανά..για να μου πεις να προσέχω και να φύγεις..Και τότε δεν σε άφησα..τότε ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου..δεν μπορούσα να σε αφήσω.Μείνε.Εδώ.

Γύρισες δειλά και με κοίταξες με τα δυο σου υπέροχα μάτια..γεμάτα απορία..ίσως αμφιβολία..ίσως έκπληξη. Εγώ σου χαμογέλασα..δειλά και ίσως λίγο λυπημένα..Μείνε.Μην φεύγεις.

Μπόρα ήταν..θα περάσει..Αρκεί να είσαι εδώ,να δούμε μαζί το ουράνιο τόξο,αλλά και όταν το ουράνιο τόξο χαθεί εσύ να είσαι πάλι εδώ.

Λένε..πως οι νεράιδες πεθαίνουν όχι μόνο όταν αμφιβάλεις γι αυτές.. αλλά και όταν τις ξεχάσεις..

Μείνε.Εδώ.Σαγαπάω.Αλήθεια.

Απώλεια

Είναι δύσκολη η απώλεια ενός αγαπημένου ατόμου..Κάθομαι και γράφω ενώ ακούω αυτό το τραγούδι..ή μάλλον το βίντεο με το τραγούδι .. Πολύ ειρωνικό..γιατί αυτό είχε γίνει και στο παρελθόν..αλλά τότε από χαρά. Τώρα απλά βιώνω την απώλεια.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι είναι χειρότερο..να πεθάνεις ή να πεθάνουν..Ποια απώλεια πονάει περισσότερο;;

Δεν έχει σημασία η απάντηση σε μία τέτοια ερώτηση.
Όταν νιώθεις πως έχεις χάσει έναν κόσμο,όταν μένεις εσύ,τα θρύψαλα των ονείρων,τα ερείπια της πραγματικότητας, δεν σε νοιάζει. Αυτό που έμεινε να κάνεις είναι να εύχεσαι να μην θυμώσουν..γιατί οι αναμνήσεις πονάνε..πολύ πονάνε καρδιά μου.

Το μόνο που έχει σημασία είναι η συνέχιση της ζωής μας..Όπως πάντα.
Αν και ούτε αυτό βοηθάει να ξεχάσεις οριστικά..γιατί όταν σκέφτεσαι το παρελθόν περνούν πολλά..και είναι πολλοί οι πεθαμένοι,καρδιά μου.

Τώρα το βίντεο τελείωσε. Και το τραγούδι τελείωσε και αυτό. Έτσι κάπως παύουν όλα.

Εν τέλει αυτά που απομένουν ζωντανά είναι οι αναμνήσεις..οι εικόνες..τα βιώματα. Και το χαμόγελο σου δεν θα το ξεχάσω..ή μάλλον δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο όμορφο γινόταν το πρόσωπο σου όταν χαμογελούσες..και τι χαρούμενο παιδί ήσουν όταν γελούσες. Έτσι σ' αγάπησα.

Να'σαι καλά εκεί που είσαι!
Θ.

Καινούρια αρχή.

Και εκεί είναι που έρχεται το μεγάλο *ΜΠΑΜ*, και εκεί που νόμιζες πως τα είχες ζήσει όλα τα κακά περί μιας συγκεκριμένης ιστορίας έρχεται το μεγαλύτερο και το χειρότερο και δεν μπορείς να πιστέψεις αυτά που βλέπεις ούτε αυτά που ακούς. Έρχεται μία πραγματικότητα που αρνείσαι να αποδεχτείς για τον απλούστατο λόγο πως το παρελθόν έχει πιο ισχυρά επιχειρήματα για να αναιρέσει το παρόν..ΚΑΙ ΟΜΩΣ..Το παρόν είναι παρόν..το οποίο πάντα γίνεται και αυτό με την σειρά του παρελθόν ..και ένα ακόμα ακράδαντο επιχείρημα.

Λοιπόν..αυτό το *μπαμ* είναι το τέλος ενός κεφαλαίου και η αρχή ενός επόμενου..Αυτό είναι το τελευταίο μπουμπουνητό μιας καταιγίδας..Και τώρα έχει περάσει η μπόρα..και βγαίνει το ουράνιο τόξο..και ο ήλιος αναβαίνει αργά αλλά σταθερά. Παντού φως..κάθε σκοτάδι αποχωρεί και παίρνει μαζί του τις παλιές στενοχώριες Αυτό που πρέπει να γίνει βρίσκει πάντα τον σωστό του χρόνο και γίνεται. Αυτό που έπρεπε να γίνει ,λοιπόν,έγινε.

Τι το πιο όμορφο από την γαλήνη μετά την μπόρα;; Όλα είναι καθαρά τώρα με ένα ευχάριστο άρωμα.Η φύση της στο μεγαλείο της και όλοι οι οργανισμοί παίρνουν ξανά το δρόμο της ανάπτυξης τους με τους σωστούς ρυθμούς.Ο αέρας και αυτός καθαρός εισχωρεί στα πνευμόνια μου και νιώθω αυτό της καινούριας αρχής τη χαρά.

Επιτέλους ήρεμη,συνειδητοποιημένη,αποφασισμένη,ολόφρεσκια.
Επιτέλους Εγώ.

25 και σήμερα..

Σήμερα νιώθω πάλι την γεύση της απαίσιας βότκας στα χείλη μου..στο στομάχι μου..και ύστερα στα ξερατά κάτω στο πάτωμα. Σήμερα νιώθω δύο χεριά να με σέρνουν στο πάτωμα και να μου φωνάζουν..δεν θυμάμαι τι ακριβώς..δεν μπορώ να ακούσω..θέλω όμως να μιλήσω αλλά δεν μπορώ..δεν βγαίνουν οι λέξεις. Ουσιαστικά δύο λέξεις που γίνονται μία "σ' αγαπώ".

Νιώθω το νερό να τρέχει σε όλο μου το σώμα,ξεπλένοντας τον εμετό από πάνω μου,όμως αν και μούσκεμα τα δάκρυα μου ξεχωρίζουν και είναι πιο καυτά από το νερό. Να σου πω την αλήθεια δεν θυμάμαι αν το νερό ήταν ζεστό..έχω χάσει κάθε αίσθηση του κορμιού μου,αλλά δεν μπόρεσα να απορρίψω και τον πόνο της ψυχής μου..αλήθεια τα δάκρυα έκαιγαν στα μάγουλα μου ή έσταζαν καυτά στην καρδιά μου; Ούτε αυτό είμαι σε θέση να απαντήσω..όλα είναι τόσο θολά..δεν μου αρέσει καθόλου..δεν μπορώ να δω μπροστά μου..πριν λίγες ώρες ευχόμουν να πεθάνω και τώρα επιτέλους..ΌΧΙ ,ΟΧΙ γιατί να φωνάξεις ασθενοφόρο;; όχι δεν θέλω να πάω νοσοκομείο!! ΌΧΙ ΌΧΙ!! Πιο ταξί μου λες;;; Άκουσε με!! Δεν μπορώ να κουνηθώ! Μην με σέρνεις άλλο μέσα στο σπίτι..μην μου λες να βάλω τα ρούχα μου..δεν μπορώ..μόνο τις πιτζάμες μου θέλω..μόνο αυτές..και άφησε με στο κρεβάτι να πεθάνω μόνη μου..να σκοτώσω άλλη μια δώρα..δεν πειράζει..δεν είναι η πρώτη φορά..αν και είναι κάπως διαφορετικά τώρα και

Φοβάμαι..αλλά κάθε άγνωστο είναι τρομακτικό στην αρχή..μετά το μαθαίνεις..αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρη αν το συνηθίζεις..τουλάχιστο σε τέτοιες περιπτώσεις..

Ει! Τώρα γιατί θύμωσες;; Μόνο να ξαπλώσω ήθελα!! Σε παρακαλώ άφησε με να ησυχάσω..σταμάτα να με πιέζεις..σταμάτα δεν μπορώ.Δεν θέλω να πάω στον[..] δεν είμαι καλά σε παρακαλώ! Ω..θεέ μου..άκουσα την πόρτα..γιατί έκλεισε;; Πότε θα ξανά μπει μέσα;;

Σκοτάδι..

Το κεφάλι μου..πονάω..αλλά νιώθω τα πόδια μου..μπορώ να σηκωθώ και να περπατήσω..τι;;; 25;; Ποιος θα περίμενε να περάσω έτσι αυτή την μέρα;; Τη ειρωνεία..δες με μπορώ και χαμογελάω.

Το αγαπάω αυτό το αρκούδι! ήταν μαζί μου..όλες αυτές τις δύσκολες ώρες..κάθε μέρα.

Δεν θυμάμαι πότε άνοιξε ξανά η πόρτα..ούτε θυμάμαι πόσες ώρες κοιμήθηκα..

..αλλά και αν άνοιξε η πόρτα..δεν γύρισε ποτέ αυτός που με αγαπούσε.

Η συμπεριφορά μας και η αποδοχή ή η απόρριψη από τους γύρω μας. Οι επιλογές των άλλων και η αξιολόγηση τους

Εντάξει..αλλά ΩΣ ΕΔΩ.

Δέχομαι πως πολλές φορές προσπαθώ με κάθε τρόπο να εκνευρίσω τους γύρω μου,να τους αγανακτήσω,να τους κάνω να εξ οργισθούν, να με μισήσουν,να τους κάνω να μου επιτεθούν! Να βγάλουν επιτέλους από μέσα τους αυτό που σκέφτονται και να το εκφράσουν.(Μιλάω πάντα για τα άτομα που είναι σημαντικά για μένα,με άκυρους και άγνωστους δεν ασχολήθηκα ποτέ,για να αποφευχθεί οποιαδήποτε παρεξήγηση.).

Και το καταφέρνω! Αλλά όχι πάντα. Μερικά άτομα δεν σπάνε,δεν εκδηλώνουν τον εξοργισμό τους. Κρατάνε τα συναισθήματά τους για τους εαυτούς τους..και έτσι δεν επέρχεται καμία λύση στο εκάστοτε πρόβλημα.

Ορισμένες φορές δεν είμαι περήφανη για τους τρόπους μου,μπορώ να δικαιολογηθώ,αλλά προτιμώ να νομίζουν πως είμαι κακιά. Προτιμώ οι άλλοι να κρίνουν το "είναι" μου..αλλά να μην ξεχνούν και το "φαίνεσθαι" Τα φαινόμενα απατούν πολλές φορές. Αυτό που εγώ επιλέγω να δείχνω ίσως να μην είναι ο καλύτερος εαυτός..όμως οι άνθρωποι που πραγματικά σε νοιάζονται και σε αγαπούν ξέρουν να ψυχαναλύουν την συμπεριφορά σου..και να βλέπουν τα γιατί. Αυτά τα άτομα αξίζουν για μένα. Αυτοί που δεν παραδίδονται αλλά δίνουν μάχη.

Φαίνομαι λοιπόν ένας δύσκολος άνθρωπος γενικά,και έχουν παρατήσει την μάχη μαζί μου πολλά άτομα..όπου αυτή τους η παραίτηση με πλήγωσε πραγματικά,γιατί περίμενα παραπάνω από αυτούς. Τα πολύ λίγα άτομα που μπόρεσαν να δουν πίσω από αυτό που δείχνω,πίσω από τον αυθόρμητο οξύθυμο χαρακτήρα μου,πίσω από τις πολλές απρεπέστατες εκφράσεις μου ξέρουν πόσο εύκολο είναι τελικά να με εξευμενίσει κάποιος..να με ηρεμήσει και να με πάρει με το μέρος του.

Δεν είναι λίγες οι φορές που έγινα χαλί να με πατήσουν,ενώ περισσότερες ήταν οι φορές που ένιωσα την αχαριστία,την ψευτιά,την υποκρισία να αναβλύζει από ανθρώπους που τους άφησα να με μάθουν..έστω και ελάχιστα. Και το να παραχωρήσεις σε κάποιο άτομο να εισέλθει σε πτυχές τις προσωπικότητας σου είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι η εμπιστοσύνη σου προς αυτό το άτομο όχι μόνο καλλιεργήθηκε αλλά ανεβαίνει κιόλας τον στύλο που τελειώνει στο ολοκληρωτικό δόσιμο.

--------------------------------

Οι επιλογές είναι επιλογές. Έτσι λοιπόν κάποιοι επιλέγουν την αλήθεια,ενώ κάποιοι άλλοι το να παραμένουν τυφλοί. Οι επιλογές όμως,λυπάμαι που το λέω,δεν είναι καθαρά προσωπική απόφαση. Με πολλές από τις επιλογές μας δεν επηρεάζουμε και αλλάζουμε μόνο τη δική μας ζωή αλλά και των γύρων μας.
Είμαι της γνώμης πως όταν παίρνεις μια απόφαση θα πρέπει να την έχεις φιλοσοφήσει σωστά,να είσαι σίγουρος γι αυτή. Αν πρόκειται να είναι "ολίγων" καταστρεπτική για τους γύρω σου ,φρόντισε να μην είναι και για σένα τελικά .
Δεν δύναμαι ούτε αντέχω να βλέπω άτομα να κατηγορούν άλλους για τις επιλογές τους. Το δέχομαι πως μερικοί μας αναγκάζουν με την συμπεριφορά τους να λάβουμε μέτρα που ίσως δεν μας είναι και τόσο ευχάριστα στο παρόν,αλλά είναι για ένα καλύτερο μέλλον..είναι αυτό που έπρεπε να γίνει πάση θυσία για να γίνουμε εμείς καλύτερα. Όταν όμως έχουμε κάποιο πρόβλημα συνεννόησης με άτομο δικό μας,που το αγαπάμε, το νοιαζόμαστε και ξέρουμε πως δεν θα αντέξουμε να το πληγώσουμε επειδή είναι σα να πληγώνουμε τους ίδιους μας τουρ εαυτούς,είμαι της άποψης πως πρέπει να σταθούμε δίπλα του,να γίνουμε μαχητές με ειρηνικά όπλα και μέσα, να του δώσουμε να καταλάβει πιο είναι το πρόβλημα μας,και να προσπαθήσουμε και εμείς να καταλάβουμε το δικό του. Και για όλα αυτά τι χρειάζεται;; Αγάπη :) Και αφήστε να λένε μερικοί πως η αγάπη δεν φτάνει..γιατί όλοι μας ίσως την έχουμε και την νιώθουμε αλλά αυτό που καλούμαστε από την ζωή να μάθουμε είναι πως να την χρησιμοποιούμε.


Υ.Γ θα ήθελα να ακούσω και την γνώμη σας..ποια είναι η δική σας άποψη. Μπορείτε να αφήσετε σχόλιο και δεν είναι απαραίτητο να έχετε λογαριασμό εδώ. Και οποιεσδήποτε ανησυχίες έχετε θα χαίρομαι να τις ακούω. Ευχαριστώ πολύ και για τα μηνύματα σας στο Facebook!!

Κι 'όμως υπάρχουν αξίες..

Κι 'όμως υπάρχουν αξίες..Αξίες σε μένα..και μέσα σε ανθρώπους που με κάνουν και πιστεύω για μία ακόμη καλύτερη μέρα, και όσο πάμε ακόμα καλύτερες.
Έχω δίπλα μου ανθρώπους που μου φτιάχνουν την διάθεση. Πιστεύω όλοι έχουμε αρκεί να τους αναζητήσουμε λιγάκι και να έχουμε καλή διάθεση να τους δεχτούμε.

Βασικά,νιώθω σιγά σιγά την αισιοδοξία να ξυπνάει μέσα μου. Την αγάπη να με κατακλύζει.και τον έρωτα να με αγκαλιάζει. Γιατί το αισιοδοξώ,αγαπώ και ερωτεύομαι είναι συναισθήματα που πρέπει πάντα να μας περιβάλλουν για να πετύχουμε το σκοπό μας( έχω κάνει λόγο σε πιο παλιό post, πώς αυτά τα τρία είτε αφορούν πρόσωπα,είτε πράγματα,και υπάρχουν με μέτρο πάντα,μας δίνουν δύναμη να καταφέρνουμε τους στόχους μας.). Και τώρα με ήρεμη λογική έχω αυτά τα τρία και συνεχίζω με αργά βήματα παρακάτω..για μένα. Και ακόμα ελπίζω,και ακόμα πιστεύω.

Έχοντας αυτούς τους ανθρώπους δίπλα μου..ξέρω πως έχω υπόσταση. Και επειδή δεν αγαπάω κανέναν λιγότερο ή περισσότερο απ ότι αυτοί εμένα,ξέρω και δεν αμφιβάλλω. Οι πράξεις έρχονται αργά,δειλά αλλά σταθερά. Και δεν θα αφήσω κάτι να χαλάσει.

Όταν οι λέξεις μένουν λέξεις.[απόσπασμα]

Δεν ξέρω αν φταίει η ηλικία μας..ή αν είναι γενικό κακό όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως ηλικίας..Λέμε πολλά..κάνουμε λίγα..καταλήγουμε στο τίποτα.

Να σταθώ πρώτα σε αυτά που λέμε..Μεγάλες κουβέντες..Είναι άσχημο να προσπαθούν να σε πείσουν να τους εμπιστευτείς.χωρίς λόγο..για το τίποτα..γιατί μόλις κερδίσουν την εμπιστοσύνη σου σε πουλάνε με τον χειρότερο τρόπο. Προδίδουν ότι έχουν πει..τα ανατρέπουν όλα..τα ισοπεδώνουν. Σε πατάνε και δεν νοιάζονται πια..αν πονάς..αν κλαις..Δεν σέβονται πλέον τα θέλω σου..και αμφιβάλλω αν τα σεβάστηκαν ποτέ ή αν ήταν απλά ευνοϊκή μαζί σου μέχρι να σε κερδίσουν για να μπορέσουν να σε πετάξουν.

Ανέκαθεν έλεγα πως οι πράξεις έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από τις λέξεις..Οι λέξεις φτάνουν μόνο για να περιγράψεις φτωχά την καταστροφή που έχουν τα αποτελέσματα των πράξεων όταν οι πράξεις είναι αντίθετες των λέξεων που έχουν ειπωθεί και τις αναιρούν.

Μία κοινωνία γεμάτη ψέματα..ή ας μην κρυβόμαστε..'Άνθρωποι γεμάτοι με ψέμα και κίβδηλες υποσχέσεις.
Τυχαίο που οι χαρές διαρκούν λίγο;; Μέτα έρχεται η αλήθεια..και η πραγματικότητα.

Σεβασμός..Λίγος σεβασμός..