Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Μία αιωνιότητα

Συνήθως φεύγω, λέγοντας ένα απλό γεια, τρομάζοντας να σε κοιτάξω στα μάτια, και φεύγω. Ρουτίνα. Η ρουτίνα του ό,τι ξέρω ότι θα σε βρω ξανά εκεί να σου πω γεια. Γεια σου και σήμερα. Γεια, ήρθα. Και αν δεν έρθω ; Ή αν μία μέρα δεν σε βρω εκεί ;

Όσες νίκες και αν κερδίσουμε το σίγουρο στη ζωή μας είναι ένα : θα χάνουμε πάντα χρόνο. Θα αφήνουμε χρόνο πίσω μας μη μπορώντας να αλλάξουμε ούτε το δευτερόλεπτο που μόλις πέρασε. Αλλά δεν νιώθουμε. Τέτοιοι είμαστε. Περιμένουμε μια ζωή να ζήσουμε , να αγαπήσουμε, να φωνάξουμε. Να σου πω : "άκουσε με λιγάκι, σε θέλω. Εσένα θέλω και απλά θέλω να το ξέρεις. Δεν με νοιάζει ποιες θα είναι οι δικές σου επιλογές, απλά να σου το πω θέλω. Επειδή εσένα θέλω και εσύ θέλω να το ξέρεις".

Αντί αυτού, το ξέρουν όλοι οι υπόλοιποι. Πολλές φορές δεν το ξέρω ούτε εγώ η ίδια. Με αμφισβητώ . Με έχω ανίκανη να γυρίσω ξανά στον πόνο των συναισθημάτων. Εντάξει, ας παραδεχτούμε πως μερικές φορές απλά δεν έχουμε τα κότσια. Δεν τα έχω. Αλήθεια φοβάμαι. Όταν είναι να πλησιάσω κάτι τόσο θαυμαστό τρομάζω ολόκληρη. Έχω μάθει πώς απλά μερικοί άνθρωποι παίρνουν αυτό που θέλουν χωρίς καν να ξέρουν καλά καλά ότι το θέλουν, ενώ άλλων η μοίρα είναι να μην παίρνουν ούτε το ελάχιστο από αυτό που θέλουν με όλη τους την καρδιά. Ίσως, τελικά να ακούγεται πολύ χαζό, "μοίρα". Ειδικά την ίδια στιγμή που πιστεύω ότι εμείς οι ίδιοι ορίζουμε το πεπρωμένο μας παλεύοντας γιαυτά που θέλουμε να αποκτήσουμε. Το θέμα εδώ είναι για ποιον λόγο δεν θέλω να παλέψω για ορισμένα ζητηματάκια.

Μην με βλέπεις να φεύγω τόσο εύκολα. Δεν μου είναι εύκολο. Συνηθισμένο μού είναι. Και μετά αυτές οι ερωτήσεις σου.. που απαντάω με τον πιο χαζό τρόπο. Ναι, δεν είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου. Λες και έχω μία ολόκληρη αιωνιότητα να σε αποφεύγω. Όσο δεν την έχω αυτή την αιωνιότητα άλλο τόσο θα αποκτάω μία αιωνιότητα χωρίς εσένα. Γιατί κάποια μέρα ίσως δεν γυρίσω και αν γυρίσω ίσως δεν θα έχεις έρθει εσύ ή ίσως μία μέρα να σε κοιτάξω στα μάτια και να μην βλέπω τον ίδιο άνθρωπο που φοβάμαι να κοιτάξω τώρα, ίσως μια μέρα σε κοιτάξω χωρίς ντροπή και δεν θα είμαι εγώ η ίδια.

Τόσο ανόητοι είμαστε. Δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από τον χρόνο. Το μόνο που γνωρίζουμε όλοι μας είναι να μετράμε την απώλεια μέσα στον χρόνο αντί των πράξεων που θα μάχονται την ερχομό της απώλειας.