Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Τώρα

Μερικές φορές,ίσως να φταίει και αυτό το βουβό του φεγγαριού, αναλογίζομαι πράγματα και ανθρώπους,καταστάσεις και παρελθοντικές ιστορίες που δεν τις λες ευχάριστες για αναμνήσεις.

Με κάνουν και στεναχωριέμαι γιαυτά τα δευτερόλεπτα που περνούν από το μυαλό μου

.Συνήθως,και μόνο η απώλεια κάποιων ατόμων από τη ζωή μας για διάφορους λόγους μας κάνει και ξεχνάμε τα πόσα ωραία ,πιθανότατα ,είχαμε περάσει μαζί τους,με αποτέλεσμα να μην εκτιμάμε τις άλλες τις ωραίες στιγμές αλλά να βασανιζόμαστε για όλες τις άσχημες. Εδώ,σημειώνω για το ρήμα βασανίζομαι ότι το χρησιμοποιώ με την υπόσταση που δίνει γιαυτό ο Jorge Bucay,(ένα τέλος που δεν πενθήσαμε όπως τα έπρεπε,που δεν βιώσαμε την έννοια του τέλους του όπως θα ήταν το προτιμότερο).

Μέσα σε αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτων,τα οποία μπορούν να γίνουν λεπτά σκέψεις ή και μία καταθλιπτική νύχτα,αυτό που έρχεται να προλάβει τα χειρότερα είναι το τώρα. Ότι τώρα έχω ανθρώπους που και με αγαπάνε και με φροντίζουν και θα μου έλεγαν πως δίνουν τη ζωή τους για μένα.

Μετά το αναπτύσσω λίγο παραπάνω και αντιλαμβάνομαι πως πάντα υπάρχει αυτό το τώρα. Πάντα υπάρχουν δίπλα μας τα άτομα που μας αγαπάνε και πάντα υπήρξαν.
Καλά,επειδή όσοι με ξέρετε καλά,ίσως έρθετε σε σύγχυση με αυτό το τελευταίο που είπα,δεδομένου ότι έχω μία περίεργη θέση για το τι εστί αγάπη θα το θέσω πιο σωστά : Πάντα υπάρχουν στο τώρα μας τα άτομα που μας κάνουν να νιώθουμε ασφαλείς και πως αγαπιόμαστε.Όπως υπήρξαν στο παρελθόν τέτοια άτομα που μας έκαναν χαρούμενους και ας τους έχει πάρει μακριά πια η δύση,και ας αποτελούν τώρα μη ευχάριστες αναμνήσεις.

Δεν χρειάζεται να σκεφτείς τίποτα για τον κύκλο. Θα σου πω ένα μυστικό: εμπειρία. Όλα είναι εμπειρίες.

Αν εκτιμώ αυτό που έχω τώρα θα έχω πάντα ένα χαμόγελο έτοιμο για μένα.Για σένα. Για σας που είστε δίπλα μου και με αγαπάτε.