Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

25η Μαρτίου.Όμορφη μέρα =)

Τι όμορφη μέρα!
Αρχικά δεν ήθελα να ξυπνήσω..ήθελα να κάτσω στο κρεβάτι μου και να κοιμηθώ κιάλλο.Λάθος μου! Και ευτυχώς δεν έμεινα στο κρεβάτι αλλά σηκώθηκα ,ετοιμάστηκα,φόρεσα τα ρούχα της παρέλασης και πήγα στην εκκλησία. Ομολογώ πως είχα καιρό να το ζήσω αυτό,την τελευταία φορά που έκανα παρέλαση ήταν 28η Οκτ στην πρώτη Λυκείου! Φέτος τα δεδομένα άλλαξαν,είπα τελευταία χρονιά είναι αυτή και σίγουρα κάποτε θα μου λείπουν όλα αυτά.

Ο ήλιος ήταν υπέροχος. Και πως να μην ήταν;; Τόσο ένδοξη η σημερινή μέρα,το ίδιο το χώμα της Ελλάδας γιορτάζει..χαίρεται την λευτεριά του..και σε συνδυασμό με το γύρω τοπίο μυρίσε άνοιξη για τα καλά!

Στο ιερό και μετά την κατάθεση των στεφανιών να' σου και ο Σολομός με τον περίφημο Ύμνο εις την Ελευθερίαν.Πάλι συγκηνίθηκα..πάλι..αλλά πιο πολύ από κάθε άλλη χρονιά. Πιστεύω μεγαλώνοντας κατανοώ τον κόσμο όσο πάει και λίγο περισσότερο..Σήμερα ευχόμουν να τραγουδιόντουσαν και οι 158 στροφές..Σήμερα σήμαινε για μένα πολύ περισσότερα από κάθε άλλη φορά. Πάντα ανατρίχιαζα στο άκουσμα του..αλλά σήμερα δεν συγκρατήθηκαν τα δάκρυα μου. Και δεν χρειάζεται να κάνω την περιγραφή μου μελοδραματική,γιατί τόση παλικαριά και τέτοια ανδρεία δεν χωράει μελοδραματισμούς αλλά αγνή περηφάνια Και αυτό πρέπει όχι μόνο να το νιώθει κάθε Έλληνας ή όποιος νιώθει Έλληνας αλλά να επιδιώκει αυτή την παλικαριά και αυτή την επιμονή αυτών των ανθρώπων, γιατί ζούμε δύσκολες εποχές και πάλι..και δεν είναι αναγκαία η παρουσία όπλων για να μας το επιβεβαιώσει. Σε εμπόλεμη ζώνη βρισκόμαστε και τώρα..αλλά έχουμε σκύψει τα κεφαλιά..όχι για πολύ..Ελπίζω όχι για πολύ ακόμη.

Η παρέλαση ήταν μία αποτυχία! Αλλά αυτό δεν με πτοεί! Οι σειρές είχαν ψιλό διαλυθεί,η πρώτη σειρά, στην οποία βρισκόμουν και εγώ,κοιτούσε πως να μην φάει τα μούτρα της με τις τακουνάρες στους "καρόδρομους".Μα είμαι σίγουρη πως και άλογο να περνούσε από εκεί θα έκανε τα παράπονα του! Ευτυχώς η διαδρομή ήταν μικρή και το βασανιστήριο κράτησε λίγο. Φυσικά με αυτά μου τα λόγια θέλω να κατηγορήσω μόνο τους συγκεκριμένους δρόμους που υπάρχουν το 2011 και σε καμία περίπτωση τον θεσμό της παρέλασης!

Μέτα από αυτά πήγαμε σπίτια μας αλλάξαμε και φύγαμε για τον καθιερωμένο καφέ! Πιστεύω σαν έλληνας και αυτός γιόρταζε σήμερα..Καλά ας μην το σχολιάσω και άλλο αυτό :P Ναι όμως ήταν πολύ όμορφα..Η θάλασσα έχει γίνει καλοκαίρι πια και σε σχέση με το πράσινο που υπήρχε τριγύρω σε έβαζε στους δικούς της ρυθμούς..της ξεγνοιασιάς,της μέθης,του ερωτισμού. Και να σου και τα δυο μου όμορφα μάτια απέναντι..

Οι βόλτες με το μηχανάκι ήταν και αυτές απολαυστικές μία τέτοια όμορφη μέρα και δεν με πείραζε καθόλου ο αέρας στα μαλλιά μου. Ίσα ίσα το χαιρόμουν. Εξίσου απολαυστικές ήταν και οι βόλτες στην παραλία..στην αμμουδιά ώσπου γύρισα γεμάτη στο σπίτι. Με δικές μου όμορφες αναμνήσεις από όλα αυτά και από άλλα περισσότερα.

Ήταν μία εμψυχωτική μέρα τώρα που τελειώνει η χρονιά και ετοιμαζόμαστε για τις πανελλήνιες..Επιτέλους τελειώνουν τα βάσανα για να μείνουμε μόνο με τις απολαύσεις και με την όρεξη να πάμε παρακάτω!

Χρόνια Πολλά!

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Αφιερωμένα.

Θεέ μου..τόσοι άνθρωποι..Τόσοι δικοί μου άνθρωποι..που όλα αυτά τα χρόνια ήμουν στα μάτια τους η κορυφή της δικής μου οικογένειας, η δυνατή κόρη που θα τιμούσε τον πατέρα της,που άντεξε τον χαμό του, και δεν την πήρε η μπάλα..η κατηφόρα. Τόσοι άνθρωποι..που τους συνειδητοποιώ λίγο καιρό πριν το τέλος μου..λίγο καιρό πριν τους απογοητεύσω όλους.

Δέχομαι συχνά τηλεφωνήματα. Ειδικά σήμερα. Βλέπεις γιορτάζω ..Κάποια ξώφαλτσα χρόνια πολλά και τα ηχηρά "διάβαζε διάβαζε, δεν πειράζει ,τελευταίος χρόνος". Πως να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους πως κάποιοι ξένοι σου πήραν την ζωντάνια σου ;; Πως σε άφησαν αδύναμη , έρμαιο της αποτυχίας σου; Τι θα τους πεις τώρα που φτάνει το τέλος..Πως θα τους αντικρίσεις..Με τι κεφάλι ;; Σκυφτό;; Εγώ η Περήφανη! εγώ η περήφανη. Τι θα τους πω; Πως πιάστηκα κορόιδο άθλιων ανθρώπων ;; Πώς θα τους πω, πως άγριοι μου κατέστρεψαν τα όνειρα μου..και πήραν μακρυά τις ελπίδες μου! Θεία..θείος..γιαγιά..μάνα..γιαγιά..θεία,θείος.

Δεν θα έχω να πω τίποτα σε αυτούς τους ανθρώπους. Δεν έχουν δει καν την κατηφόρα μου..Το μόνο που θα δουν θα είναι ξαφνικά εμένα στον πάτο.Εμένα..Εγώ που τους πρόδωσα.που πρόδωσα κάθε πιστεύω τους και επαλήθευσα τυχόν αμφιβολία τους.

Από άλλον από εμάς θα το περίμεναν..από εμένα όχι. Βαρύ φορτίο..Δεν το αντιλήφθηκα τώρα..απλά βρίσκομαι σε έναν βούρκο μήνες τώρα και δεν μπορώ να αρθρώσω ούτε μια λέξη..βλέπω..απλός παρατηρητής μιας κατιούσας γραμμής έχω γίνει.

Και το φώναζα εγώ! Και το έλεγα! " ότι θες να το μάθω μετά..να μου το πεις μετά..όχι τώρα..όχι ενδιάμεσα..αλλά αφού πρώτα τελειώσουν όλα αυτά" . Και μου απαντούσαν " Ποτέ δεν θα σου πούμε τίποτα, ποτέ δεν θα σβήσουμε την ευτυχία από το πρόσωπο σου,εμείς θα είμαστε εδώ".

Αν ήταν για την ευτυχία μου φίλοι μου Ορίστε! Κερνάω και άλλη! Πάρτε ευτυχία! πάρτε..δεν με ενδιαφέρει ούτε αυτή πλέον.. Αυτούς τους ανθρώπους πείτε μου μόνο..με τι θράσος θα τους αντικρίσω;

Και εδώ δεν έχει καμία δουλειά η στερεότυπη φράση " ότι κάνεις το κάνεις για σένα όχι για τους άλλους" Γιατί φίλοι μου , εμένα πρόδωσα περισσότερο από όλους..! Απλά αυτοί οι άνθρωποι λειτουργούν σαν διαρκή υπενθύμιση για το πως έγινα..για το ότι το τέλος έχει φτάσει πια..απλά φοβόμουν να το παραδεχτώ.

Γεια σας.

Θ.Σ