Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Μία διαφορετική αλήθεια: Τα χέρια σου γύρω από τον λαιμό μου.

Δες
Βάζεις τα χέρια σου γύρω από τον λαιμό μου.Νιώθω τα δάχτυλα σου να ακουμπούν την σάρκα μου και έπειτα αρχίζεις να με σφίγγεις. Να με πιέζεις.Να με πνίγεις.
Βάζεις δύναμη η οποία σταδιακά γίνεται ολοένα και πιο ενοχλητική,ασφυκτική,επικίνδυνη!
Ναι ! Είναι επικίνδυνη ! Σε λίγο δεν μπορώ να πάρω ανάσες,οι καρδιακοί μου παλμοί αυξάνονται τόσο ώστε νιώθω τους χτύπους τους σε όλο μου το σώμα,αρχίζω να βήχω προσπαθώντας μάταια για λίγο αέρα! Πιέζεις περισσότερο με το πρόσωπο σου να έχει πάντα αυτή την αγγελική μορφή που τόσο πολύ αγαπάω. Αλλά τώρα δεν μπορώ να σε ξεχωρίσω.Είναι όλα τόσο θολά,νιώθω αίμα στα δόντια μου,δεν προλαβαίνω να το γευτώ καλά και ύστερα δεν νιώθω τίποτα.

Έχω μείνει εκεί, με ανοιχτά μάτια,ανάμεσα στα δάχτυλά σου, να σε κοιτάζω.
Μου κλείνεις τα μάτια,με ξαπλώνεις προσεκτικά στο πανέμορφο κρεβάτι με τα σατέν μοβ σεντόνια,στρώνεις όμορφα τα κερασί μαλλιά μου και κάθεσαι δίπλα μου. Εκεί είναι που σκύβεις και μου δίνεις αυτό το φιλί.

Αυτό το φιλί το γεμάτο τρυφερότητα, με τα λερωμένα σου από το αίμα μου δάχτυλα που κρατούν το μάγουλο μου.Αυτό το φιλί που συνοδεύεται με το πανέμορφο γλυκό παιδικό σου βλέμμα. Γιατί αυτή την αθωότητα έχει.Τη παιδική.Έτσι φαίνεται.

Τι και αν με σκότωσες ; Δεν σε νοιάζει αυτό. Σε νοιάζει να μην ξέρω ότι αυτά που νιώθεις δεν τα ξεχωρίζεις ούτε εσύ ο ίδιος. Δεν ξέρεις αν είναι αληθινά. Αν όντως ισχύουν ή αν απλά τα είπες γιατί θα ήθελες να ισχύουν. Σε νοιάζει να μην μάθω ποτέ πως είχα δίκαιο,πως δεν μπορείς να κάνεις πράξη τα λόγια σου,πως δεν είσαι αυτός που λες. Σε νοιάζει να ξέρω πως με αγαπάς και με φροντίζεις.Πως πάντα θα με φιλάς γιατί εμένα θες. Εγώ είμαι ο έρωτας και εσύ η αγάπη.

Σε νοιάζει που λερώθηκαν τα μοβ σεντόνια και θα σε μαλώσουν. Αυτά θα προσπαθήσεις να κρύψεις. Και αυτά.

Είδες ;