Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Παραμονή Χριστουγέννων.ΞΑΝΑ.


Και μόλις σήμερα ο πατέρας μου μετράει 5 χρόνια μακριά μου..Παραμονή Χριστουγέννων 2007.
Πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια..Περνάει ο καιρός..όλα περνάνε..Μόνο στις καρδιές μας μένουν χαραγμένες κάποιες στιγμές που δεν θα περάσουν ποτέ, κάποιες αγάπες που μένουν ανεξίτηλες γιατί αυτές ήταν αληθινές.

Τι να πω, αυτοί που με διαβάζουν ξέρουν ότι μου αρέσει η ωμή παρουσίαση των πραγμάτων και η υπερβολή αλλά δεν θα με έλεγα μελοδραματική. Μου αρέσει να προκαλώ,όχι να ψεύδομαι περί των συναισθημάτων μου. Ίσως σχολιάσω μία φράση που παίζει πολύ καιρό τώρα σε διάφορα στάτους (ίσως να φταίει και το ομότιτλο τραγούδι ), μιλάω φυσικά για την φράση "born to die".

Αυτή η φράση όσο και να θέλει να παρουσιαστεί μελοδραματική και δεν ξέρω και γω τι άλλο, δεν είναι παρά μία πραγματικότητα και κάτι το αναπόφευκτο . Όλοι γεννιόμαστε για να πεθάνουμε. Είναι η φυσική μας κατάληξη. Φυσικά όλοι μας σκεφτόμαστε ότι ο σωστός τρόπος και χρόνος είναι τα γεράματα και όταν θα "έχουμε ζήσει τη ζωή μας " και ότι όλα τα υπόλοιπα συμβάντα είναι άδικα. Αν ο θάνατος είναι άδικος , τι έχετε να πείτε για τη ζωή ; Δίκαιη enough?

Anyway, όχι ούτε εγώ ήθελα να χάσω τον μπαμπάκα μου στα 46 του, έτσι ξαφνικά, λέγοντας μου πως πάει κάτω να φτιάξει το παράθυρο του αυτοκινήτου του, και τον ξανασυνάντησα οριζοντίως στα επείγοντα,νεκρό. Αλλά ότι και να κάνω αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Τον αγαπάω ακόμα,αυτό δεν θα αλλάξει.

Σε όλους εσάς που έχετε χάσει αγαπημένα σας πρόσωπα, μην θλίβεστε άλλο,μην μιζεριάζετε. Και ειδικά άτομα που έχουν χάσει ανθρώπους σε γιορτές ή στα γενέθλια τους και αυτό τους βαραίνει για την υπόλοιπη ζωή τους !

Come on! Όχι δεν χρειάζεται ! Όλοι είμαστε καλά εκεί που είμαστε. Όλα τα άλλα είναι σπατάλη χρόνου.Μην θρηνείς για κάποιον που έχασες,αλλά φρόντισε κάθε μέρα να μην ;πνίγεις τα συναισθήματα σου,αλλά να τα εξωτερικεύεις στους ανθρώπους που θες να τα γνωρίζουν. Το αύριο είναι ΠΑΝΤΑ ΑΡΓΑ.

Καλά Χριστούγεννα !

Α και μπαμπούκα μου ΣΑΓΑΠΑΩ ΡΕ ΜΑΓΚΑ♥





Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Τώρα

Μερικές φορές,ίσως να φταίει και αυτό το βουβό του φεγγαριού, αναλογίζομαι πράγματα και ανθρώπους,καταστάσεις και παρελθοντικές ιστορίες που δεν τις λες ευχάριστες για αναμνήσεις.

Με κάνουν και στεναχωριέμαι γιαυτά τα δευτερόλεπτα που περνούν από το μυαλό μου

.Συνήθως,και μόνο η απώλεια κάποιων ατόμων από τη ζωή μας για διάφορους λόγους μας κάνει και ξεχνάμε τα πόσα ωραία ,πιθανότατα ,είχαμε περάσει μαζί τους,με αποτέλεσμα να μην εκτιμάμε τις άλλες τις ωραίες στιγμές αλλά να βασανιζόμαστε για όλες τις άσχημες. Εδώ,σημειώνω για το ρήμα βασανίζομαι ότι το χρησιμοποιώ με την υπόσταση που δίνει γιαυτό ο Jorge Bucay,(ένα τέλος που δεν πενθήσαμε όπως τα έπρεπε,που δεν βιώσαμε την έννοια του τέλους του όπως θα ήταν το προτιμότερο).

Μέσα σε αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτων,τα οποία μπορούν να γίνουν λεπτά σκέψεις ή και μία καταθλιπτική νύχτα,αυτό που έρχεται να προλάβει τα χειρότερα είναι το τώρα. Ότι τώρα έχω ανθρώπους που και με αγαπάνε και με φροντίζουν και θα μου έλεγαν πως δίνουν τη ζωή τους για μένα.

Μετά το αναπτύσσω λίγο παραπάνω και αντιλαμβάνομαι πως πάντα υπάρχει αυτό το τώρα. Πάντα υπάρχουν δίπλα μας τα άτομα που μας αγαπάνε και πάντα υπήρξαν.
Καλά,επειδή όσοι με ξέρετε καλά,ίσως έρθετε σε σύγχυση με αυτό το τελευταίο που είπα,δεδομένου ότι έχω μία περίεργη θέση για το τι εστί αγάπη θα το θέσω πιο σωστά : Πάντα υπάρχουν στο τώρα μας τα άτομα που μας κάνουν να νιώθουμε ασφαλείς και πως αγαπιόμαστε.Όπως υπήρξαν στο παρελθόν τέτοια άτομα που μας έκαναν χαρούμενους και ας τους έχει πάρει μακριά πια η δύση,και ας αποτελούν τώρα μη ευχάριστες αναμνήσεις.

Δεν χρειάζεται να σκεφτείς τίποτα για τον κύκλο. Θα σου πω ένα μυστικό: εμπειρία. Όλα είναι εμπειρίες.

Αν εκτιμώ αυτό που έχω τώρα θα έχω πάντα ένα χαμόγελο έτοιμο για μένα.Για σένα. Για σας που είστε δίπλα μου και με αγαπάτε.

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Be the change you wish to see in the world.

Και είναι ο πρώτος, σωστός, ζεστός, καφές φίλτρου μετά το καλοκαίρι.Λέω σωστός γιατί ξανά ήπια τις προάλλες, αλλά αυτή τη φορά είναι ο δικός μου,τον έφτιαξα εγώ,τον πίνω σε κούπα δικιά μου,στο σπίτι μου.Δεν ξέρω αν φταίει αυτό το έντονο άρωμα φουντουκιού ή αυτό και όλα τα παραπάνω μαζί,αλλά με τη πρώτη γουλιά πέρασαν τόσες και τόσες εικόνες από μπροστά μου ! Αναμνήσεις του περσινού χειμώνα που μου κρατούσε συντροφιά ο ίδιος ο καφές.Συνέχισα να πίνω τον καφέ μου και χαμογελούσα.

Πέρυσι υπήρχαν "επαναστάτες" θυμάμαι ! Που θα έβγαιναν στο δρόμο, που θα φώναζαν για τα δικαιώματα τους και θα τα απαιτούσαν ! Και αν δεν τους άκουγε κανείς θα έκαιγαν βουλές και υπουργία ! Θα έπαιρναν τα ηνία και θα έβαζαν τα πράγματα στη θέση τους !
Τόσα θα. Κουράστηκα.
Φυσικά όλα αυτά τα θα σταμάτησαν σύντομα. Αν προχωρήσαμε από τον μέλλοντα στις πράξεις ; Όχι όχι ! Εκλογές κάναμε ! Αμέ ! Εκεί σταμάτησαν τα θα ! Και συγκεκριμένα είχα αυτό το αίσθημα ότι αυτές οι εκλογές ήταν οι πιο σημαντικές όλων και ότι όλοι το είχαν καταλάβει αυτό και πως θα έκαναν το σωστό ! Η κατάληξη ; Ψήφισαν και πάλι τους ίδιους που ήθελαν να τους κάψουν τη βουλή συν που τώρα έβαλαν μέσα και κάτι ξουρισμένα κεφάλια ,που δεν τους λείπει μόνο η τρίχα από το κεφάλι αλλά και το περιεχόμενο. Ο λόγος ; Δεν τον ξέρω !! (Δεν ξέρω : φράση που συχνά χρησιμοποιώ για να αποφύγω μεγάλη ανάλυση για λόγους που πάντα θα υποπτεύεσαι και ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος.)
Απογοητεύομαι. Από όλα και από όλους μας.

Άιντε τώρα θα αρχίσουν οι απεργίες και ίσως μερικές διαδηλώσεις.. Να ταλαιπωρούν τον κοσμάκι όχι τίποτε άλλο.. Λες και θα αλλάξει κάτι..λες και θα σας ακούσει καμιά νεράιδα και θα τους στείλει όλους στον άλλον κόσμο να ησυχάσουμε. Γιατί να σηκώσουμε τον κώλο μας να δραστηριοποιηθούμε πολιτικά δεν ξέρουμε, αλλά να πάμε σε πορείες να το παίζουμε επαναστάτες και αναρχία πρώτοι είμαστε !
Γιατί "όλααα είναι λάθος και πρέπει να αλλάξουν" όπως λες και στο twitter,facebook,blog σου,αλλά το τι δικαιώματα έχεις σαν πολίτης δεν ξέρεις. Και το Σύνταγμα ξέρεις ότι είναι λάθος και ότι πρέπει να αλλάξει αλλά ούτε αυτό το έχεις διαβάσει ποτέ σου. Αρχικά άλλο Σύνταγμα άλλο νόμοι. Επίσης έχεις και το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι αν δεν σε εκφράζουν όπως λες τα κόμματα που είναι υποψήφια να σε αντιπροσωπεύσουν. Αλλά όχι. Τίποτα δεν σου κάνει ! Πες μου κιάλλα μέσα από τον υπολογιστή σου πόσο λάθος είναι πια αυτό το σύστημα !
Τι μέγα λάθος και αυτό ! Να πιστεύει ο κόσμος ότι άλλο είναι το σύστημα και άλλο οι πολίτες !
Τώρα θα σου έλεγα "το πουλί την υπογραφή και τη ψήφο σου να ξέρεις που τα βάζεις " αλλά που να το στηρίξω αφού και τα άλλα δύο ούτε εσύ γνωρίζεις που τα βάζεις ;;!

Με έχετε κουράσει πάρα πολύ και βαριέμαι να ανοίγω τέτοιες συζητήσεις.
Θα έγραφα κιάλλα αλλά ΑΥΤΑ μέχρι στιγμής γιατί με συγχύσατε !






Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Κατάθεση.


Με κατακλύζει επικίνδυνα η αίσθηση του εμετού.
Θέλω να ξεράσω το οινόπνευμα που χαλάω τα βράδια μου.
Να ξεράσω τα δάκρυα, τους έρωτες και τις αγάπες μου.
Θέλω να ξεριζώσω ότι υπάρχει από μέσα μου γιατί η φωνή από μόνη της δεν φτάνει.
Δεν σου έφτασε. Δεν τους έφτασε. Δεν φτάνει.

Τις χορδές μου θα τις ξεχειλώσω και θα τις κεντήσω άτεχνα σε ένα κούφιο σάπιο ξύλωμα.
Και έτσι τεντωμένες πως θα’ ναι θα γδέρνω τα νύχια μου επάνω τους τάχα πως παίζω μουσική. Και αν φτάσουν οι κραυγές ως εκεί, θα ξέρεις αλήθεια μόνο βγάζω.
Θέλω να ξεράσω την καρδιά μου να τη πετάξω χάμω για να νιώθεις, όπως την πατάς
με τα βρομερά ξυπόλυτα πόδια σου, τους  γλοιώδεις μύες ανάμεσα στα δάχτυλα σου,
με το μαυροκόκκινο αίμα που δεν αργεί να στεγνώσει πάνω στα με μύκητες νύχια σου.
Θέλω να ξεράσω εσένα και αυτούς.
Να αδειάσω και να μείνει μόνο το κορμί που με τόσο ζήλο ασελγούσες επάνω του.
Κάθε φορά και ένα σ’ αγαπώ.
Τι να τις κάνεις εσύ τις λεπίδες; Έχεις τα χέρια σου, δύο απάνθρωπα γλυκά μάτια και τα απαίσια υπέροχα λόγια σου.
Ποιο δικαστήριο να σε κρίνει εσένα; Εκεί δικάζουν με λόγους.
Εσένα θα σε δικάσει η ψυχή σου –Θα παραμένεις για πάντα ένα αναπάντητο γιατί.

Θέλω να ξεράσω για να μην έχω κάτι άλλο για να βγάλω.
Θέλω να ξεράσω και να φτύσω από πάνω όσο αίμα έχει απομείνει από μέσα μου.
Και κάπου εκεί να θελήσει το κορμί μου να γίνει ένα με το ξερατό.

Η ψυχή όμως για πάντα θα θυμάται.
Κανείς δεν γλυτώνει από το παρελθόν.


Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Μία διαφορετική αλήθεια: Τα χέρια σου γύρω από τον λαιμό μου.

Δες
Βάζεις τα χέρια σου γύρω από τον λαιμό μου.Νιώθω τα δάχτυλα σου να ακουμπούν την σάρκα μου και έπειτα αρχίζεις να με σφίγγεις. Να με πιέζεις.Να με πνίγεις.
Βάζεις δύναμη η οποία σταδιακά γίνεται ολοένα και πιο ενοχλητική,ασφυκτική,επικίνδυνη!
Ναι ! Είναι επικίνδυνη ! Σε λίγο δεν μπορώ να πάρω ανάσες,οι καρδιακοί μου παλμοί αυξάνονται τόσο ώστε νιώθω τους χτύπους τους σε όλο μου το σώμα,αρχίζω να βήχω προσπαθώντας μάταια για λίγο αέρα! Πιέζεις περισσότερο με το πρόσωπο σου να έχει πάντα αυτή την αγγελική μορφή που τόσο πολύ αγαπάω. Αλλά τώρα δεν μπορώ να σε ξεχωρίσω.Είναι όλα τόσο θολά,νιώθω αίμα στα δόντια μου,δεν προλαβαίνω να το γευτώ καλά και ύστερα δεν νιώθω τίποτα.

Έχω μείνει εκεί, με ανοιχτά μάτια,ανάμεσα στα δάχτυλά σου, να σε κοιτάζω.
Μου κλείνεις τα μάτια,με ξαπλώνεις προσεκτικά στο πανέμορφο κρεβάτι με τα σατέν μοβ σεντόνια,στρώνεις όμορφα τα κερασί μαλλιά μου και κάθεσαι δίπλα μου. Εκεί είναι που σκύβεις και μου δίνεις αυτό το φιλί.

Αυτό το φιλί το γεμάτο τρυφερότητα, με τα λερωμένα σου από το αίμα μου δάχτυλα που κρατούν το μάγουλο μου.Αυτό το φιλί που συνοδεύεται με το πανέμορφο γλυκό παιδικό σου βλέμμα. Γιατί αυτή την αθωότητα έχει.Τη παιδική.Έτσι φαίνεται.

Τι και αν με σκότωσες ; Δεν σε νοιάζει αυτό. Σε νοιάζει να μην ξέρω ότι αυτά που νιώθεις δεν τα ξεχωρίζεις ούτε εσύ ο ίδιος. Δεν ξέρεις αν είναι αληθινά. Αν όντως ισχύουν ή αν απλά τα είπες γιατί θα ήθελες να ισχύουν. Σε νοιάζει να μην μάθω ποτέ πως είχα δίκαιο,πως δεν μπορείς να κάνεις πράξη τα λόγια σου,πως δεν είσαι αυτός που λες. Σε νοιάζει να ξέρω πως με αγαπάς και με φροντίζεις.Πως πάντα θα με φιλάς γιατί εμένα θες. Εγώ είμαι ο έρωτας και εσύ η αγάπη.

Σε νοιάζει που λερώθηκαν τα μοβ σεντόνια και θα σε μαλώσουν. Αυτά θα προσπαθήσεις να κρύψεις. Και αυτά.

Είδες ;

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Ξημερώνει

Ξημερώνει.Ξανά. Ίσως κάπου εδώ να θέλω να μυρίσει το δωμάτιο ζεστό καφέ, να κάτσω να τον πιω σε μία καρέκλα μπροστά από το παράθυρο κοιτάζοντας να ανεβαίνει ο ήλιος ψηλά ..Ίσως να προσποιηθώ ένα χαμόγελο και να κρύψω ένα δάκρυ. Ίσως όμως έρθει πρώτο το δάκρυ και ύστερα το χαμόγελο.

Είναι Γενάρης και αν μη τι άλλο κάνει πολύ κρύο.Και έξω και μέσα.Χθες κοιμήθηκα λιγάκι.Πριν με πάρει ο ύπνος ήμουν λίγο ανήσυχη αλλά ευτυχισμένη. Όταν ξύπνησα όμως ο κόσμος άλλαξε. Ξανά.

Η ζωή αλλάζει μέρα με τη μέρα .. με τους ρυθμούς που εμείς της δίνουμε.

Ίσως αποφασίσω να είμαι λίγο πιο δυνατή. Θα φαίνεται πως δεν θα πονώ.

Τώρα θα χαμηλώσω το φως..
Κάτι σβήνει..κάτι ανάβει..
Μόνο μέσα μου δεν ξημερώνει ποτέ.

Ίσως κάπου εδώ θα πάω να φτιάξω τον καφέ που λέγαμε.
Ας βάλω και λίγη μουσική.Θα ανάψω και ένα τσιγάρο για να το πηγαινοφέρνω από το βρόμικο τασάκι μου, στα τρεμάμενα χέρια μου, στα σκισμένα μου χείλη.

Ξημερώνει.