Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Αφιερωμένα.

Θεέ μου..τόσοι άνθρωποι..Τόσοι δικοί μου άνθρωποι..που όλα αυτά τα χρόνια ήμουν στα μάτια τους η κορυφή της δικής μου οικογένειας, η δυνατή κόρη που θα τιμούσε τον πατέρα της,που άντεξε τον χαμό του, και δεν την πήρε η μπάλα..η κατηφόρα. Τόσοι άνθρωποι..που τους συνειδητοποιώ λίγο καιρό πριν το τέλος μου..λίγο καιρό πριν τους απογοητεύσω όλους.

Δέχομαι συχνά τηλεφωνήματα. Ειδικά σήμερα. Βλέπεις γιορτάζω ..Κάποια ξώφαλτσα χρόνια πολλά και τα ηχηρά "διάβαζε διάβαζε, δεν πειράζει ,τελευταίος χρόνος". Πως να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους πως κάποιοι ξένοι σου πήραν την ζωντάνια σου ;; Πως σε άφησαν αδύναμη , έρμαιο της αποτυχίας σου; Τι θα τους πεις τώρα που φτάνει το τέλος..Πως θα τους αντικρίσεις..Με τι κεφάλι ;; Σκυφτό;; Εγώ η Περήφανη! εγώ η περήφανη. Τι θα τους πω; Πως πιάστηκα κορόιδο άθλιων ανθρώπων ;; Πώς θα τους πω, πως άγριοι μου κατέστρεψαν τα όνειρα μου..και πήραν μακρυά τις ελπίδες μου! Θεία..θείος..γιαγιά..μάνα..γιαγιά..θεία,θείος.

Δεν θα έχω να πω τίποτα σε αυτούς τους ανθρώπους. Δεν έχουν δει καν την κατηφόρα μου..Το μόνο που θα δουν θα είναι ξαφνικά εμένα στον πάτο.Εμένα..Εγώ που τους πρόδωσα.που πρόδωσα κάθε πιστεύω τους και επαλήθευσα τυχόν αμφιβολία τους.

Από άλλον από εμάς θα το περίμεναν..από εμένα όχι. Βαρύ φορτίο..Δεν το αντιλήφθηκα τώρα..απλά βρίσκομαι σε έναν βούρκο μήνες τώρα και δεν μπορώ να αρθρώσω ούτε μια λέξη..βλέπω..απλός παρατηρητής μιας κατιούσας γραμμής έχω γίνει.

Και το φώναζα εγώ! Και το έλεγα! " ότι θες να το μάθω μετά..να μου το πεις μετά..όχι τώρα..όχι ενδιάμεσα..αλλά αφού πρώτα τελειώσουν όλα αυτά" . Και μου απαντούσαν " Ποτέ δεν θα σου πούμε τίποτα, ποτέ δεν θα σβήσουμε την ευτυχία από το πρόσωπο σου,εμείς θα είμαστε εδώ".

Αν ήταν για την ευτυχία μου φίλοι μου Ορίστε! Κερνάω και άλλη! Πάρτε ευτυχία! πάρτε..δεν με ενδιαφέρει ούτε αυτή πλέον.. Αυτούς τους ανθρώπους πείτε μου μόνο..με τι θράσος θα τους αντικρίσω;

Και εδώ δεν έχει καμία δουλειά η στερεότυπη φράση " ότι κάνεις το κάνεις για σένα όχι για τους άλλους" Γιατί φίλοι μου , εμένα πρόδωσα περισσότερο από όλους..! Απλά αυτοί οι άνθρωποι λειτουργούν σαν διαρκή υπενθύμιση για το πως έγινα..για το ότι το τέλος έχει φτάσει πια..απλά φοβόμουν να το παραδεχτώ.

Γεια σας.

Θ.Σ

4 σχόλια:

  1. χρόνια πολλά, ανθρώπινα τα λάθη, αν δεν πέσουμε να φάμε τα μούτρα μας πώς θα σηκωθούμε να σταθούμε στα πόδια μας ???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με ρίξανε..άτομα που πίστευα ότι ήταν στήριγμα μου..Δεν είναι μόνο αυτό το χειρότερο..αλλά και το ότι χάνω έναν χρόνο άδικα..σε έναν τόπο που δεν μπορώ να ζήσω ούτε για μια στιγμή παραπάνω.

    Αν χρησιμοποιήσω την παρομοίωση και σου πω πως μου δώσαν ένα εισητήριο για να φύγω από εδώ και το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν ο κόπος να πάω μέχρι τα εκδοτήρια..δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο είναι παρομοίωση ή πραγματικότητα.

    Δεν ξύπνησα και έγραψα αυτή την ανάρτηση..Το ζω όλο αυτό μήνες τώρα.

    Σευχαριστώ για το χρόνια πολλά <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολυ αποκαλυπτικο. Εξαιρετικο και αληθινο. Ανθρωπινο, ανθρωπιά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΕ ΛΙΓΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ.ΜΗ ΤΟ ΒΑΛΕΙΣ ΚΑΤΩ.ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ.ΑΛΛΩΣΤΕ ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΕΦΤΟΥΜΕ.ΓΙΑ ΝΑ ΣΗΚΩΘΟΥΜΕ ΞΑΝΑ.ΜΗ ΣΤΗΡΙΖΕΣΑΙ ΠΟΤΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΠΟΛΥΤΑ.ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΝΑ ΜΑΣ ΣΤΗΡΙΞΕΙ.
    ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΟΛΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ.ΜΗΝ ΑΓΧΩΝΕΣΑΙ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή