Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Ελλάδα,Φροντιστήρια,3η λυκείου.

Θέλω να φύγω και να πάω κάπου, σε κάτι καινούριο. Ίσως σε μία ξένη χωρά. Αν μπορούσα να φύγω από τη Γη θα το έκανα..αλλά δεν φτάνει εκεί η χάρη μου. Το θέμα είναι πως το καινούριο είναι και άγνωστο και κάνεις δεν μπορεί να με πείσει πως ακριβώς θα είναι και εκεί τα πράγματα. Θα είναι καλύτερα;; Γιατί εδώ δεν μπορώ.

Το μόνο που κάνουν όλοι είναι να κατηγορούν την Ελλάδα για το ένα..για το άλλο. Εκτός από το να τα παρουσιάζουν όλα μαύρα κάνουν και τίποτα να διορθωθεί η κατάσταση;; Γιατί σε μένα δείχνουν πως δεν γίνετε τίποτα;; Γιατί δημιουργούν στους νέους αισθήματα φυγής;; Γιατί ανέκαθεν οι Έλληνες θα πρέπει να πλουτίζουν άλλα κράτη και όχι την Ελλάδα;;

Είμαι 17,στα 18, χρονών. Μαθήτρια 3ης λυκείου. Η ζωή μου φέτος φθείρεται πάνω σε κακογραμμένα βιβλία "δωρεάν παιδείας" που από μόνα τους δεν έχουν να μου προσφέρουν κάτι. Βλέπω τους εκπαιδευτικούς μου να τρέχουν να παραδώσουν μία τεράστια ύλη προσπαθώντας ( στην καλύτερη περίπτωση) να βοηθήσουν αυτά τα βιβλία να γίνουν χρήσιμα μέσα από πλήθος φωτοτυπιών,επεξηγήσεων,αναλύσεων,πρόσθετων ασκήσεων κ.α. Προσωπικά ( αν και γνωρίζω πως δεν είμαι η μόνη,ούτε από τις εξαιρέσεις,αλλά ο κανόνας σήμερα) μετά το βαρύ 7άωρο στο σχολείο γυρίζω σπίτι μου στις 2:30 μ.μ. Τρέχω λοιπόν και εγώ να προλάβω τα ΓΝΩΣΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΚΥΡΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, φροντιστήρια! Εκεί λοιπόν χαραμίζω άλλες τέσσερις ώρες ημερησίως Δεν ξέρω πως "μορφώνονται" στο εξωτερικό και στο Χάρβαρντ αλλά εδώ είναι απαραίτητα τα φροντιστήρια και αυτό δεν οφείλεται στο χαμηλό IQ των Ελλήνων μαθητών ! Ένα παιδί,ένας άνθρωπος μετά από ένα τέτοιο ψυχοφθόρο πρόγραμμα θα φανταζόσασταν πως θα άντεχε άλλες,τουλάχιστον 5 ώρες διαβάσματος στο σπίτι;; Για έναν μαθητή 3ης λυκείου αυτό επιβάλετε! Και να μην ξανά ακούσω το ειρωνικό σχόλιο: "Το διάβασμα είναι καθήκον του μαθητή, η ζωή μετά είναι χειρότερη." Για το δεύτερο σκέλος της πρότασης δεν θα σχολιάσω αυτή τη στιγμή.

Παιδί ενός γονέα, η μητέρα μου "οφείλει" να πληρώνει μηνιαίως 600 ευρώ σε φροντιστήρια όταν ο μισθός της αγγίζει τα 1200 ευρώ στα 22 χρόνια εργασίας της στα ΕΛΤΑ. Με το υπολειπόμενο ποσό πρέπει να φέρει σε πέρας τις "ευρωπαϊκές" τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών. Παράδοξο δεν είναι και αυτό της Ελλάδας;; Όλα πάνε σύμφωνα με τα πρότυπα της "Ευρώπης" εκτός από τον μισθό των εργαζομένων και τις περικοπές τους!

Τέλος ( αν και δεν τα έχω αναφέρει όλα,στις πονεμένες ιστορίες τα λίγα είναι καλά) να σημειώσω πως η προαναφερθείσα ύλη απαιτεί διάβασμα διαφορετικής νοοτροπίας και τεχνικής σε σχέση με την τρόπο διαβάσματος των προηγούμενων χρόνων. Ένας μαθητής που στοχεύει να βγάλει από 16.000 μέχρι 19.000 μόρια,πρέπει χωρίς υπερβολή να λιώσει στο διάβασμα. Και όλα αυτά καλά. Και να τα δεχόμουν. Τώρα όμως γιατί;; Για ποιόν λόγο;; Για να έχω μερικά πτυχία να "ομορφαίνουν" τον τοίχο μου;; Τα οποία πτυχία απέκτησα ύστερα από κόπο και πολύ διάβασμα, για μια κοινωνία που δεν έχει να μου προσφέρει θέση εργασίας. Για μια κοινωνία που καταπατά τα θεμελιώδη δικαιώματα των ανθρώπων σε μία κλίμακα domino που μας παίρνει η μπάλα όλους μας.

Έτσι,λοιπόν έχουμε μάθει όλοι να λέμε και να λέμε και να λέμε και να κατηγορούμε και να δυσφημίζουμε και στα λόγια μένουμε! Γιατί αυτοί δεν μας φοβούνται τέτοια αδρανή πλάσματα που μας έχουν κάνει. Γιατί και τα δικαιώματα πατούν, και τον μισθό σας κόβουν,ή αλλιώς τον ιδρώτα σας υποτιμούν και κοροϊδεύουν αλλά και τη ψήφο σας έχουν και τη κατουρημένη ποδιά τους φιλάτε. Εύγε Έλληνα πολίτη!

"μια χώρα με διεφθαρμένους"
Θα συμφωνήσω και ας είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα..

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Storm turns to light.


Όλο αυτό ήταν τόσο..δεν ξέρω ακόμα ποια λέξη να χρησιμοποιήσω σίγουρα..συγνώμη.
Τα ξέρω αυτά τα δάκρυα..Τα ξέρω γιατί κυλούσαν μέχρι τα χείλη μου και μπορούσα να τα γευτώ..ήταν κάτι γλυκανάλατο που ξεχώριζε από την γεύση του ποτού.

Χρειαζόμουν ακόμη ένα λεπτό για να φύγω..ένιωθα αδύναμη..αλλά δεν μπόρεσα να αφήσω τα θεμέλια ακόμα..γιατί από αυτά τα θεμέλια θα δημιουργηθεί κάτι δυνατό,κάτι που θα αντέξει..και είναι κρίμα να αφήνεις κάτι τέτοιο από την πρώτη δυσκολία χωρίς να είσαι διατεθειμένος να παλέψεις. Γιαυτό έμεινα..είδα τον εγωισμό μου να πέφτει σαν να ήταν τοίχος που πυρπολήθηκε από εχθρούς..μόνο που σε αυτή την περίπτωση "πυρπολήθηκε" από την δύναμη της αγάπης.

Και μετά αντίκρισα αυτό το θέαμα που έκανε την καρδία μου χίλια κομμάτια και εμένα να νιώσω ηλίθια..και άκουγα να μου φωνάζουν δυνατά,προσπαθώντας να πάρουν ανάσα από τον πόνο και τα κλάματα που αυτός δημιουργούσε. Τότε όμως ένιωσα και την αγάπη να ξεχειλίζει..να με κάνει να πιστέψω ότι έχω βρει αυτό το σταθερό έδαφος που έψαχνα. Τόσο εύκολα;; Δεν μπορώ να πω ότι ήταν εύκολο..ακόμα φοβάμαι να μην αλλάξει τίποτα..αλλά κάποιος μου έμαθε να ζω αυτό που έχω τώρα όπως μπορώ και να μην ξοδεύομαι σε φόβους και άλλα πάθη.

Πάντα θα γελάμε..ήταν και είναι υπόσχεση μας..καθήκον μας. Δεν θέλω να δημιουργήσω ξανά πόνο σε άτομο που αγαπάω με όλο μου το είναι..και ελπίζω ούτε εγώ η ίδια να πληγωθώ..έχουμε περάσει τόσα σε τόσο λίγο που ξέρουμε πως όλα είναι ανώφελα..εκτός από το να κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου και να βαδίζουμε προσεκτικά..σταθερά..για πολύ..για πολύ,χωρίς να κουραστούμε,ποτέ.