Κάθομαι και ακούω το you & me από Lifehouse..Τι όμορφο τραγούδι..Και κάθομαι και αναρωτιέμαι γιατί να το αφιερώσεις σε κάποιον αν την επόμενη μέρα αρνήσε να προσπαθήσεις να τον καταλάβεις;;
Η μουσική είναι ζωή, λέμε, επειδή έχει συναισθήματα τα οποία μεταδίδει..Και όταν αυτά γίνονται αντιληπτά και από τους δύο αφήνουν τη μουσική να μιλήσει γιαυτούς. Πολλοί είναι αυτοί που δεν θα έπαιρναν στα σοβαρά ένα τραγούδι..όχι δεν ισχύει κάτι τέτοιο για μένα.
Οι άνθρωποι..παράξενα πλάσματα είμαστε, αα;; Ο καθένας έχει την δική του άποψη,γνώμη,πεποίθηση..διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης προβλημάτων ή γενικότερα καταστάσεων. Διαφορετικοί χαρακτήρες..όμως πάνω από όλα κοινωνικά όντα..και αυτό γιατί ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να μοιράζετε πράγματα,συναισθήματα,και όλα αυτά που έχει στο μυαλό του με κάποιον..κάπου να τα πει..κάπου να τον καταλάβουν. Το τελευταίο φυσικά δεν είναι και τόσο απλό να το βρει..Να βρει δηλαδή κάποιον που να τον καταλαβαίνει..
Λένε πως για να σε καταλάβει κάποιος πρέπει πρώτα να σε έχει γνωρίσει καλά..να σε ξέρει..Υπαινίσσεται έτσι πως το για να σε καταλάβει κάποιος προϋποθέτει κάποιο διάστημα..κάποιο χρόνο..ΔΕΝ συμφωνώ, χωρίς να διαφωνώ με αυτή την άποψη. Σαφώς η άποψη αυτή είναι σωστή δεν σημαίνει όμως πως οποιοσδήποτε που θα προσπαθήσει να σε "μάθει" θα μπορέσει και να σε καταλάβει. Μερικές φορές κάποιος που σε ξέρει λιγότερο ίσως μπορέσει να πλησιάσει το εγώ σου αρκετά γρήγορα και να τον νιώσεις πιο "κοντά" σου..Βρήκες κάποιον που επιτέλους σε καταλαβαίνει!! Εδώ περνάμε στο θέμα των χαρακτήρων, ένα μεγαααααάλο θέμα το οποίο θα αναπτύσσετε από την δική μου προσωπική σκοπιά στο παρόν blog σιγά σιγά :P
Δεν παίζει πρωτεύοντα ρόλο το πόσο καιρό γνωρίζεις κάποιον. Το πρώτο βήμα για να καταλάβουμε κάποιον και να μας καταλάβει είναι να δεχθούμε αυτή την διαφορετικότητα των χαρακτήρων. Φαίνετε εύκολο. Και γνωστό. Γιατί λοιπόν τότε δεν εφαρμόζεται;; Γιατί όλοι το γνωρίζουμε όμως κανείς δεν το αποδέχεται απόλυτα. Όχι εγκεφαλικά αλλά συναισθηματικά! Το υποσυνείδητο κράτα αυτές τις όχι και τόσο ευχάριστες "πισινές".Επομένως πρέπει να κάνουμε τρόπο ζωής το να αφήνουμε τον συνομιλητή μας να εκθέσει το θέμα πρώτα από την δική του πλευρά, χωρίς να επεμβαίνουμε σε αυτό όταν το κάνει και, κατά την διάρκεια που το κάνει να μπαίνουμε στην θέση του και να ΜΗΝ βιαζόμαστε να τελειώσει για να να ξεκινήσει η δική μας "σειρά" αλλά να είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε αυτά που θέλαμε εξ' αρχής να πούμε γιατί ίσως πλέον να έχουμε κατανοήσει λίγο περισσότερο το άτομο αυτό και να του αναγνωρίζουμε κάποια δίκια που του αναλογούν για διάφορους λόγους.
Κάτι σημαντικό επίσης είναι το κατά πόσο ο συνομιλητής μας θέλει να τον καταλάβουμε (γιατί στην ερώτηση κατά πόσο εμείς οι ίδιοι είμαστε διατεθειμένοι να τον καταλάβουμε,απαντά η προηγούμενη παράγραφος).Όταν του εμπνέεις εμπιστοσύνη ο άλλος θα σου ανοιχτεί. Όταν τον θεωρείς ισάξιο σου και έχεις σχηματίσει καλή γνώμη γι αυτόν και τον σέβεσαι όταν μιλάει , θα σεβαστεί το χαρακτήρα σου και ο άλλος..θα του δώσεις την αίσθηση πως "εδώ" περιμένουν να τον ακούσουν.
Όταν αυτά γίνονται αυθόρμητα και όχι προμελετημένα είναι ένα πολύ όμορφο συναίσθημα. Το λεγόμενο "ταιριάζουμε!" (σαν χαρακτήρες). Αλλά και αν προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε τα παραπάνω είναι επίσης καλό και θα γλιτώσουμε κάποιους διαξιφισμούς,λογομαχίες.
Αυτά. Πολλά έγραψα :P
Το έχω ερωτευτεί το κομμάτι αυτό(L)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου